Egunkari britainiarreko iritzi sailean argitaratu da artikulua eta Mikel Agirre Maskarianok sinatu du: geografoa eta Bizilagunekin plataformakko kidea da, turismoari buruzko ikuspegi alternatiboa eskaintzen duen elkartea The Guardianen hitzetan.
Allenek Donostian errodatu duen Rifkin’s Festivalen inguruko zenbait xehetasun eman ondoren, mota horretako ekoizpen batek hirian izan dezakeen inpaktuarengatik kezkautta agertu da artikuluaren egilea. “Filma (…) ez da Hollywooden glamour ukitua bakarrik, baliabide perfektua da hiria turismo mapa globalean are sakonago txertatzeko”, esplikatu du.
“Nire kezka da pelikula honek Donostiaren irudi bat erakutsiko duela klixe sorta baten bidez, ikuslego global batek erraz ezagutu dezakeena, baina bertako errealitatetik bereizita dagoena”, dio Agirrek.
Mota honetako ekoizpenek jasotzen duten finantzazio publikoari buruzko gardentasun handiagoa ere eskatu du Agirrek, Donostiako Udalak pelikulari 60.000 euro emango dizkiola jakin den egun berean.
Hiriko ekonomian turismoak dagoeneko daukan posizio nagusia aipatu ditu eta nola “monokultibo turistikoa” bultzatzen jarraitzen den enplegua eta aberastasuna sortuko dituela esanez. “Marina Garcés filosofoak dioen moduan, turismoa industria estraktibista da, baliabide amankomunak produktu bihurtzen dituena –auzoak, plazak eta kaleak–, esplotazio pribaturako aktibo gisa. Bitartean, sarri, desjabetu egiten ditu espazio horiei bertan biziz esanahia ematen dioten pertsonak”.
“Zenbat eta lan gehiago egin turismoaren zenbakiak bultzatzeko, orduan eta gehiago mehatxatzen du gehiegizko turismoak espazioaren benetakotasuna eta hortaz turisten esperientzia murrizten du”. Donostia bere arrakastaren biktima bihurtzeko arriskuaz ere ohartarazten du artikuluak, Veneziari edo Bartzelonari gertatu zaien bezala.
Herritarren mobilizazioen lorpenak aipatu ditu artikuluaren amaieran –tasa turistikoak ezartzeko proposamena mahai gainean egotea, adibidez– eta turismo eredu jasangarriago baten premia nabarmenduz.