“Valhalla”ren bila
Gainetik dabiltzan harrapariengandik ihes egiteko bizkarralde iluna dut, itsasoaren uretan ezkutatzeko. Bertako orban koloretsuek nire sardako kideen artean nahasteko balio dute (zebren modura). Nire sabelaldea, ordea, zurixka da, azpitik ikusten nautenek eguzkiaren argiarekin ni atzemateko zailtasunak izan ditzaten. Bikingo bat naiz, eta odolean daramat lurralde berriak ezagutzeko grina. Ederra bezain gogorra izanagatik ere, nire familiarena ez da bikingoen ohiko beste istorio soil bat...
Berdela (Scomber scombrus)
Taldea: Ornoduna / Arraina.
Neurria: 30-40 cm.
Non bizi da? Ozeano Atlantikoko ipar-ekialdean. Euskal kostaldera otsailetik apirilera bitarte hurbiltzen da.
Zer jaten du? Zooplanktona (bereziki kopepodoak eta krill-a), eta aukerarik izatekotan, arrain txikiagoren bat.
Babes maila: Ez dago babestuta.
Kantauri itsasoaren erdian, hor nonbait, jaio nintzen arbaso zaharren etxean; udaberria aurrean, negu gorria atzean... Urte hartan amak ni bezalako beste 450.000 anai-arreba inguru errun zituen. Arrautza barruan ur-azalean jitoan astebete igaro eta berehala eman genituen lehen igeriketa-buztankadak, larba bihurtuta. Asko ginen, bai, baina asko ziren gainean genituen begiak ere. Arrain, marrazo, balea eta itsas-hegaztiek betidanik maitatu gaituzte, batez ere haien sabel barruan amaitzeko. Hori omen da, bizitzaren ondorengo onenera, hots, Valhalla-ra iristeko lehen modua. Nire anai-arreben gehiengoak garai hartan lortuko zuen bertara heltzea, ez baitut sekula haietako bakar bat ezagutu.
Bizkaiko Golkotik harago, irlandar eta eskoziar lehengusuak ditut, Itsaso Zeltan jaioak. Batzuetan gure taldea joaten gara bertara; bestetan, haiek datoz hegoaldera. Hala, gure komunitatea Ozeano Atlantikoan zehar zabaldu da. Laster, bi urte betetzean, jada heldutasuna lortu eta gorputza migrazio luzeetarako prest izango dut: indartsua, trinkoa, eta azkarra, bikingoen itsasontziak bezala. Kantauriar, irlandar nahiz eskoziar, gehienak Norvegiako Itsasora joango gara urtero, udako elikadura-migrazioan. Indartsuenen artean egonez gero, beharbada urrunago helduko naiz: Svalvard hegoalderaino, edo Islandiako hegoaldea zeharkatu eta Groenlandiako kostaldeak ezagutzeko parada izango dut. Itsaso horiek guztiek eskaintzen dituzten otorduek halako erronka merezi omen dute. Ia gaurik ez dagoen sasoi eta inguru haietan, zooplankton ugari metatzen da. Baina hainbeste argiren artean, bada alde ilunik ere… 6 gradutik gorako uretan mantendu beharko garenez, ur-azalean, sarda handietan, pilatuko gara, 40 metro baino sakonera handiagotan ura hotzegi baitago. Eta bilkura hau izaten da ezpalarten (orka) festarik gogokoena. Haiek agertzekotan, bi aukera baino ez ditugu izango: Valhalla, ala igeriketa eta zortea.
Patuak patu, udaren ostean Itsaso Zeltara edo Bizkaiko Golkora indartsu eta koipetsu itzultzea da benetako erronka, udaberrirako belaunaldi berriak sortzeko. Eta hori urtero eta denbora luzez egin ahal izatea. Garai batean aiton-amona asko ziren 15-18 urte eta 60 zentimetro ingurukoak; zenbat bidaia eta balentria haien bizitzetan! Azken hamarkadetan ordea, Odin jainkoaren esku egotetik urrun aurkitzen gara. Harraparien zerrendan azkena gehitu denak ez digu nahikoa zahartzen uzten eta gutxi dira 10 urtetik gorako aiton-amonak. Udaberrian sasoi laburra omen da gu harrapatzekoa, baina orduan desagertzen den ama bakoitzarekin milaka arrautza galtzen dira. Are gehiago, jada nonahi eta noiznahi dugu haren sareetan erortzeko aukera. Asko gara, eta indartsuak (harro herri!), baina ezer ez da betiko, are gutxiago zaintzen ez bada. Non geratu ote da Joxe Migelen batela?
Antzinako greziar eta erromatarrek izaki mitologikotzat zituzten animalia hauek, itsas hondoan jaio eta hazi ostean, lehorreko zaldien tamainara heltzean, Neptunoren gurditik tiratuko omen zuten. Urrutian ikusten omen zituzten, olatu tontorretan jauzika.
Badoaz basoak kolorez aldatzen, haizea hozten eta egunak mozten. Badator negua, eta lur lehorrean ageri da; baita itsasoan ere. Animalia migratzaileak hasi dira hegoalderanzko bidean, eta zerutik kurriloak hegan pasatzen diren bitartean, itsasotik zerea doa, ur epelagotara... [+]
Sardina bat... bi sardina... topatu ziren...
Atlantikoan, Mediterraneoan, Indikoan, Pazifikoan… Gauez bada, 25-55 metroko sakoneran; egunez sakonago, 100 metrorainokoan, harrapariengandik babesteko.
Ürx’aphal bat badügü
herrian trixterik,
Nigarrez ari düzü
kaloian barnetik,
Bere lagün maitiaz
beit’izan ützirik:
Kuntsola ezazie,
ziek adixkidik.
Atal honetan behin baino gehiagotan aipatu izan dugu izaki txikien munduan (gurean bezalaxe) itxurak okerrera eramaten gaituela, sarritan. Eta gaur dakarkigun laguna horren adibide garbia da, animalia gutxi izango baita Lurrean itxura ahulagoa edo kalteberagoa duenik. Horrez... [+]
Bi argazki aterako dizkiogu gure memoriari: batak Nafarroako Bardeetara eramango gaitu. Bertan, hautsez beteriko pista baten aldamenean, belar luzez osaturiko zelaitxo bat aurkituko dugu. Argazkiak erakutsiko du herpetologo gazte bat bertan barneratzen: begiak erne, zer ikusiko... [+]
Aurtengo udan ez dugu gure hondartzetan marmoka gehiegirik ikusi. Baina ehunka pertsona izan dira Kantauriko postuetan artatuak, Galiziatik Euskal Herrira. Marmokak? Ez. Karabela portugaldarrak orduan? Ezta ere. Oraingoan, arrain baten eztenak izan dira ur-ertzean hankutsik... [+]
Naturazaleren batek galdera hori irakurri eta pentsatuko zuen seguruenik: “Galdetzea ere! Ez dute zerikusirik!” Egia da, bai, behin ezagututa erraz desberdintzen direla oreina eta orkatza. Baina batzuentzat ez da erraza mendian halako animalia ikusi eta ziurtasunez... [+]
A ze fauna! atalaren lehen denboraldian, olatuz-olatu hainbat itsas izaki aurkeztu dizkizuet txoko honen traineruko kareletik. Ordea, bigarren denboraldiko nire lehen artikulua lagun bati gorazarre egin eta bere lanaren garrantzia azpimarratzeko erabili nahi dut:... [+]
Hegazti buruhandia dugu hau, baina ez egoskorra delako, baizik eta fisikoki buru handia duelako. Horregatik da ezaguna hegazti hau, euskaraz erabiltzen diren izen askok bere begi eta buru handiari egiten diote erreferentzia: buruhandi, txorihandi, begihandi, ahohandi…... [+]
Beste hainbat intsekturen kasuen modura, hau ere “tigre” hitzaren itzalpean izendatzen dute herrialde batzuetan. Jakina, halako izena jarriz gero espero zitekeen ehizarako trebetasuna ezin falta! Eta halaxe da, bai.
Errekastoa bizi doa harri eta harkaitz artean. Ur salto txikiak, ur lasterrak eta putzuak nahasten dira ibilguan zehar. Hotza dago ura, baina hala du gustuko uhandre piriniotarrak. Izan ere, korrontearen kontra igeri egitera ohituriko anfibio txiki honek ez du edozein bizitoki... [+]
Duela gutxiko kontua da. Iberiar katamotza (Lynx pardinus), mundu mailako felino espezie mehatxatuenetarikoa, “galtzeko arriskuan” egotetik “kaltebera” kategoriara igaro da IUCNren Espezie Mehatxatuen Zerrenda Gorrian. Espeziea kontserbatzeko egindako... [+]
Txikitan kaian arrantzatu ohi genituen ‘pantxito’ gehienak ziurrenik bisiguak izango ziren, baina nekez ikusten genituen bisigu handiak. Izatekotan, jatetxe ezagunetan izango zen, arraindegietako bisigu gehienak kanpotik ekarriak ziren bitartean. Egun, kostaldeko... [+]
Ur azaletik gertu dabiltza arrainak igerian. Zerbait uretarantz gerturatzen ari da, hegan: arrano bat dator, bere atzaparrak aurrerantz luzatuta eta zaplast! Uretan sartu da, bete betean. Arraina harrapatu ostean burua uretatik atera du arranoak, baina arrainak hondorantz egiten... [+]