Goizeko 7:30ak dira, ogia kafean bustitzen ari naizela posta ireki eta albisteak biltzen dituen Erizaintzako Kontseilu Orokorraren mezua jaso dut. Titularretako batek nire arreta bereganatu du: Fernando Simonek barkamena eskatu omen du erizainen kontra egindako adierazpen sexistengatik.

Irakurtzea erabaki eta espero ezin nezakeenarekin topo egin dut. Pou anaiek egindako zuzeneko elkarrizketa batean, barre artean egindako galdera-erantzun batzuetaz mintzo da. Hala esan zion Eneko Pouk Simoni: “Ez zaigu oso argi geratu ea gustatzen zitzaizuna eritasun infekziosoak ziren, edo erizain infekziosoak”. Barreak. Erantzuna Simonek: “Ez nien galdetzen (erizainei) ea infekziosoak ziren edo ez, hori egun batzuk beranduago ikusten zen”. Barreak.

Fernando Simonen barkamenak irakurri ditut; poztu nau barkamena eskatzeko erak, hanka sartzea eta honek eragindako mina onartu ditu, eta bere burua berrikusteko konpromisoa adierazi ditu. Ondo.

Joan naiz orduan Pou anaiek adierazpenik egin duten ikertzera, albistean ez baitute halakorik aipatzen. Bereziki interesatzen zait hau, Pou anaiak miretsi izan ditudalako, Euskal Herrian maitatuak diren goi mailako kirolari hauek komunikabideetan maiz jator ikusi ditugulako, behin Enekoren alboan eskalatu nuelako (superwow momentua niretzako).

Twitterren aurkitu dut erantzuna. Bideo batean, batere umila ez den jarreran nire iritziz, hala dio Enekok sasi barkamen hitzak esanez: “Iker eta biok batzen dugun jendea gara, polemiketan inoiz sartzen ez garenak, edo horretan saiatzen gara, mundu guztiari 'rollo' ona ematen diogu, hori da gustuko dugun eta ulertzen dugun bizitza. Norbait pixka bat mindua sentitu bada egindako komentarioren batengatik, barkatu gaitzakezue” (“ya nos podéis disculpar”). Flipatzen ari naiz. Superflipatzen. Baina zer ostia? Dezepzioa, eta handia gainera. Hamaika gauza esan nahiko nizkizuke, baina uste dut esan dituzunekin nahikoa erakutsi dituzula zure barrenak. Ez duzu barkamen zintzoa eskatu, ez duzu gaizki egin duzunik pentsatzen, ez duzu suntsitzailea den jarrera berrikusteko hauturik egiten, ez duzu ardurarik hartzen. Ez zara gehiago nire miresmenen jasotzaile izango.

Jarraian txio horren erantzunak begiratu ditut, kopurua: 113. Gehienek miresten zaituztetela diote, ez zenutela barkamena eskatu beharrik, jada ezin dela umorerik egin. Zuen bihotz ona aipatzen dute, ez ordea zuen mingain lakarra. Izugarria. Txiste baten aitzakiapean, zuei, superguaiak zareten horiei, dena barkatzen zaizue. Ez omen zarete polemiketan sartzen, nahiz eta polemika hori zuek eta zuen motxilan dagoen kaka zaharrak eragina izan den. Eta hain jatorrak zaretenez zuen asmoa ona izateak emakumez josia dagoen ogibide bat kosifikatzea ez da hain grabea.

Erantzunen zerrendan aurrerago noa, eta ildo-giro horretan idatzi duen baten izenak arreta eman dit. Joseba Azkarragak hau dio: “Animo Iker eta Eneko. Barkamen hitz horiek, segur aski beharrezkoak ez direnak, pertsona hobeak egiten zaituztete. Ondo ezagutzen zaituztegunok badakigu oso sentimendu onez eta mundu guztiarekiko errespetuz eginak zaudetela. Muxu handi bat”.

Gehiegitxo, txo. Bai, barkamen hitzak beharrezkoak ziren. Era publikoan halako super-txiste-barregarri-matxiruloak egiteko gai den edonor publikoki barkamena eskatzera derrigortua dago, eta zure mailan dagoen politikari batek jakin beharko luke hau dagoeneko. Aipatzen duzun errespetu hori da preseski egindako adierazpenetan falta dena. Jakin dezala Euskal Herriak.

Ez daukat gehiago esateko, ez baldin bada oihukatzeko.