1995eko greba masiboek gobernua makurtu zuten, eta lortu zuen erretreten plana aldatzeko legea atzera botaraztea; 2006ko grebak ere lortu zuen lehenengo lan kontratuak prekarizatzen zituen lege proposamena atzera botatzea. Baina 2010eko mugimenduak ez zuen lortu erretreta adina 60 urtetik 62 urtetara igarotzea; 2016ko mugimenduak ez zuen lortu lan erreforma neoliberala gibelaraztea. Jaka Horiek ere, mugimenduak izan zuen indar handia izan arren, legearen aplikazioa geroratzea lortu zuen soilik. Mugimendu guzti horiek ehunka, milaka zein milioika pertsona mugiarazi zituzten, batzuk egungo zifretatik gertu, beste batzuk bestelako indargune batzuk erabilita.

Hain zuzen, Jaka Horiek erabilitako beligerantzia handiarekin alderatuta, gaur egungo greba mugimendua guztiz bestelakoa da. Sindikatu handi guztiak batu dira greba babesteko, eta zentzu horretan jende mobilizazio oso handiak antolatu dituzte –biztanleriaren bi heren erreformaren kontra dago–. Baina hori puntu indartsu izan daiteke, ahulgune izan daitekeen antzera. Izan ere, denok batera egitekotan, sindikatu guztien gustuko greba izan behar du, eta hein horretan, oso greba egun gidatuak eta aldi berean mugatuak izan dira.

Sindikatuetatik at, bestelako antolakunde, eragile, alderdi, pertsona, eta abarrek ez dute tokirik aurkitu sindikatu handi guztien alboan. Halaber, greba, berau egiteko ohitura handia duten sektore jakin batzuen gain erori da –energia, hondakinen bilketa, irakaslegoa, errefindegiak, eta garraioa, besteren artean–, baina gizartearen gehiengo zabala ez da egiten ari, manifestazioetan ari da parte hartzen.

Beraz, mugimendua sektore gutxi batzuen greban eta bazkalosteko manifestazio zabal eta baketsuetan oinarritu da. 2010ean izandako greba olatuan ere manifestari kantitatea izan zen sindikatuen arma gobernuaren kontra, eta hala erakutsi zuen gobernuaren eta sindikatuen artean izandako kontaketa borrokak. Bakoitzak besteari egotzi zion haren interesen arabera kalera atera ziren manifestarien kantitateak murriztu edo puztea. Hala, grebaren hedapena mugatua izaten ari da, eta manifestazioen indar erakustaldiekin sindikatuek erakutsi dute zenbakiak dituztela, baina antza, zifretan oinarritutako iritzi publiko baketsuak ez du gobernua makurtu.

Horretaz jakitun, sindikatuek berek martxoaren 7an apustua igotzea erabaki zuten: asteroko greba puntualen ordez greba mugagabeak, eta manifestazioez gain, herrialdea blokeatzea. Baina apustuak aurreko dinamikaren baitan egin du gora, aipatutako sektoreak ari dira greba mugagabean eta, eta han eta hemen zabaldu diren blokeoak —asko gune estrategikoetan, beraz ikusteke dago izango dezaketen eragina— albo batera utzita, ekonomiak martxan jarraitzen du. Horrela uler daiteke egun hartan, oraindaino izandako greba egun handienean, Tolosako komertzio praktikoki guztiak irekita eta funtzionamenduan egotea, ezer pasako ez balitz bezala.

Ondorioz, manifestazioen masibotasuna izan da oraingo grebaren indarra, momentuz dinamika horrek ez du lortu gobernuaren ukazio estrategia hautsi eta eseraraztea. 62 urterekin beharrean, ez badute 64rekin erretiratzen amaitu nahi —ez da broma, lana bi urtez gehiago—, Frantziako Estatuko langileek mobilizazio masiboei bestelako zerbait erantsi beharko diete datozen egunetan.