Konfinamenduaren hasieratik errutina bat ezartzeko gomendatu ziguten, eta zintzo bete egin dut hau luzerako zihoala ohartu nintzen momentutik. Egunero, formal, itzartu eta gosari ederra dastatu ondoren, ordenagailua piztu eta burugogor betetzen dut nire telelana. Segun eta nolakoa den eguna, batzuetan, bulegoan baino zintzoago betetzen dut, hozkailuaren edo beste entretenimendu batzuen deiak menperatuz;

Janari osasungarririk prestatzen saiatzen naiz, eta arratsaldean, baita fisikoa eta mentala ere zaintzen dut. Ariketa batzuk egin ondoren, liburuak edo artikuluak irakurtzeaz gain, interneten bidezko kurtsoren bat egin dut. Eta noski, aperitibo txiki bat egiteko denborarik bada, kapritxo txikiak zaindu behar dira eta.

Lehenengo egunetan egoera berria gustuko nuela esan beharra daukat. Nire errutina erabat aldatu zen egun batetik bestera, eta aldaketa hori besoak zabalik hartu nuen. Frenesiari ohituta, atseden bat ondo zetorkidala pentsatu nuen, eta lehen azaldutako errutinak zorroztasun handiz hasi nintzen osatzen.

Orduan, aszeta gisa ekin nion neure burua ikusteari. Gomendio guztiak jarraitzeko asmoz, eta errazionamendua xedea, saiatu nintzen despentsan nuena ahalik eta gehien luzatzen, esposizio gutxiena izateko. Nabaritzen nuen kanpoko tentazioek deitzen nindutela, eta aldi berean, haiei uko egiteak indarberritzen ninduela sentiarazten zidan. Aurrerago kapritxoa zena ere, dogma bihurtu nuen eta nire gorputza forman mantentzeko egunero errepikatzen nituen ariketa guztiak amaitu ondoren, behin dutxa bat hartuta, oliba batzuk jaten nituen, jateko gogorik izan ez arren.

Baita lehen ere oso baxu entzuten zen barruko ahotsa hasi nintzen  ozenago entzuten eta arreta jartzen, hartu-eman estu bat josiz. Arimak eta biok entzuten genion elkarri. Orduan, dena sistematikoki hasi nintzen egiten. Nik diseinatutako plana  itsu-itsuan jarraitzen nuen, erotasuna nire atzetik zebilela uste nuelako. Hain sistematikoki egiten nuen dena, ezen nigan baino beste gauza batzuetan ez pentsatzeko denborarik utzi zidan.

Pixkanaka, konturatu nintzen ezagutzen nuen Nia ez zela irudikatu nuen bezalakoa; askoz sakonagoa eta zailagoa baizik, eta korapiloz beterik. Banan-banan, korapilo bat askatzen nuen bakoitzean, nitaz zerbait gehiago kausitzen nuen, eta joko horretan sartu nintzen droga batez mintza bagina bezala.

Orain, hainbeste hondeatu dut ariman zeren eta galduta nabil, eta ezin diot utzi pentsatzeari nor naizen benetan: aurrekoa, ala meazulo honetan hainbeste induskatu ondoren aurkitu dudana. Izutzen nau hau amaituko denean kanpoan zain daukadanak ez onartzeak, ezta nik kanpokoa ere.

Metamorfosiaren ideia kusan dabil nire buruan. Eta Gregori gertatu zitzaiona gertatzen bazait? Eta gau luze honetatik beste gauza  batean bihurturik esnatzen banaiz? Krisi hau erabateko aldaketa izango dela diote, eta gizarteak, ez duela ezagutu dugun bezala izaten jarraituko.

Orain, gizarte berri honetan zomorro bihurturik esnatzeak izutzen nau.