Luxenburgoko Orkestra Filarmonikoa, 1933an sortua, tradizio eta ospe handiko orkestra da, soinu sendo eta dotorekoa. Eta horrela estimatu genuen Musika Hamabostaldiko lehen gau honetan, entzuleen txaloak jaso zituzten bi obra sendoekin.

Bestalde, programa erakargarri hau Gustavo Gimeno zuzendari valentziarraren ikuspegiak zeharkatu zuen. Zuzendari hau orkestra honen titularra da 2016tik eta benetan ospea hartzen ari da nazioarte mailan. Izan ere, Torontoko Orkestraren titularra ere bada. Eta bitxikeria gisa, Ruben Gimenoren anaia da, gaur egun Euskal Herriko Gazte Orkestraren zuzendaria dena. Beraz, dena prest zegoen arrakasta izateko.

Saioa nazioarteko errepertorioko piano eta orkestrarako kontzerturik polit eta berezienetako batekin hasi zen: Saint-Säensen 5. Pianorako Kontzertua, fa maiorrean op. 103, 'Egiptoarra' bezala ezagutzen dena. Erreferentzia exotikoz betetako lana da, baina ez bereziki egiptoarrak. Andaluziako eta beste latitude batzuetako doinuak eta erritmoak aurki ditzakegu. Beti fantasiazko eta erromantizismozko eremu batean mugitzen, birtuosismo dosi on batekin.

Obra zail hau interpretatzeko, Bruce Liu piano jotzaile kanadarra izan genuen bakarlari. Bere interpretazioa bikaina izan zen, batez ere ikuspuntu teknikotik. Une oro perfektua iruditu zitzaidan. Baina ez zuen bere teknika bakarrik erakutsi. Pianotik ere oso soinu biribila eta dotorea atera zuen, eta ezin hobeto fusionatu zen orkestrarekin, soinu-multzo ezin ederragoa sortuz.

Orkestrari dagokionez, bigarren mailan geratu zen. Hori positiboa da, alde batetik, bakarlariari erabateko distira eman ziolako. Baina, bestetik, horrekin esan nahi dut bere jardunak azpimarratu besterik ez zuela egin, egia esan. Liuk propina polit bat eskaini zigun. Chopin-en op. 64 re bemol maiorreko balsa. Argi eta garbi utzi zuen zergatik irabazi zuen 2021ean Frédéric Chopin nazioarteko piano lehiaketa. Akatsik gabea eta originala.

Gustav Mahlerren bosgarren sinfonia erraldoiaren interpretazioarekin osatu zen kontzertua. Handia eta ederra bere angelu guztietatik ikusita.

Lan honekin talde honen soinu ederraz gozatu ahal izan genuen. Sokak zoragarriak izan ziren, enpastatuak, soinu boluptuosokoak. Eta metalak eta egurrak ere primeran entzun ziren.

‘Pega’ bakarra zuzendaritzari emango nioke, ez baitzitzaidan erabat kontrolatua iruditu. Uste dut hain sendoa den orkestra honekin mila ñabardura atera zitezkeela, adibidez, bigarren mugimenduan, zertxobait laua izan baitzen. Hala ere, 'Adagietto. sehr langsam’ mugimenduak Mahlerrek eskatzen duen ñabardura soila eta bildua izan zuen.

Bigarren aukera bat izango dugu orkestra garrantzitsu hau dastatzeko.