Beste urte batez, beren eskubideen alde greba eginez, Suitzako emakumeek kaleak hartu dituzte ekainaren 14an. 1991ko emakumeen grebaz geroztik, aipatutakoa egun historikoa da bertako mugimendu feministarentzat: 1981ean Konstituzioan txertatutako emakumeen eta gizonen arteko berdintasun printzipioak hamar urtetan eraldaketarik ekarri ez zuela ikusirik, 1991n greban atera ziren 400.000 emakumetik gora Zurich-en. Ordutik, emakume suitzarrek urtero hartu ohi dituzte kaleak egun horretan.

Aurtengo greba deialdira dei eginez, ondokoa adierazi dute antolatzaileek: “Gure greba sistema kapitalista eta patriarkalak babesten duen edozein egiturazko zapalkuntza, diskriminazio eta biolentzia formaren kontra dago. Horregatik, arrazakeriaren, sexismoaren, homofobiaren eta transfobiaren aurka altxatzen gara. Emakume* migratuek gure herrialdean bizi duten diskriminazio bikoitzaren aurrean, elkartasunez borrokatzen dugu”. Lau eremutan egingo dute greba: hezkuntzan, lanean, zaintzan eta kontsumoan.

“Guk ekintzetan nahi dugu berdintasuna, eta gure kabuz erabaki nahi dugu gure bizitzen gainean. Hargatik, ekainaren 14an greba egingo dugu!”, adieraziz hasten da deia egiten duen manifestua. Sarrerari  jarraitzen dioten lerroetan, aldarrikapen zehatzak datoz zerrendaturik.

Aldarrikapenak

Martxoaren 8ko greba deialdiari jarraiki, Suitzako emakumeek ere bizitzak erdigunera ekartzearen beharra azpimarratu dute: “Zaintza lanak, ordainduak ala ordaindu gabeak, erdian jarri eta finantzatuko dituen politika ekonomikoa nahi dugu. Aitorpena eta etxeko lanen banaketa berdinzalea nahi ditugu, baita lanok baloratzea ekonomikoki eta aseguru sozialetan; gurasotasun baimenak eskatzen ditugu gure sema-alabak eta gaixorik dauden senideak zaintzeko, eta haur eta zaharren zaintza beharrei erantzungo dieten doako zerbitzu publikoak”.

Gutxi batzuen mesederako den sistema ekonomiko kapitalistaren gaineko eztabaida mahaigaineratzeko nahia ere azaleratu dute, adieraziz arriskuan jartzen duela klima, eta miseriara kondenatzen duela munduko biztanleriaren gehiengoa, emakumeak bereziki. Ildo horretan, gizon eta emakumeen* arteko soldata arrakala gainditzea exijitu dute: “Lan berdinagatik soldata berdinak nahi ditugu. Lan feminizatuak baloratzea nahi dugu, eta horiek justuki ordaintzea. Errenta duinak bermatuko dizkiguten aseguru sozialak nahi ditugu. Duintasunez bizitzea ahalbidetuko diguten soldatak nahi ditugu, erretiratzeko adina igo gabe”. Bestalde, soldatak jaitsi gabe lan jardunaren ordu kopuruak murriztea ere eskatu dute, “ordaindutako eta ordaindu gabeko lanak hobeto uztartzeko”. “Geure gain hartu eta banatu nahi ditugu eginbehar familiar eta sozialak. Bizitzeko denbora nahi dugu!”, aldarrikatu dute.

Emakume migratzaileen egoeran ere hobekuntzak exijitu dituzte: “Beste herrialde batzuetatik gatozenok babestuko gaituen estatutu erregularizatua eta legeria nahi ditugu (…) Bertan geratzeko eskubidea izan dezaten exijitzen dugu”. Horrez gain, beren migrazio prozesuan indarkeria psikologiko, fisiko eta sexuala pairatu dutenentzat babes neurriak ere eskatu dituzte.

Sexuari eta genero identitateei dagokienez, erabakitzeko eskubidea aldarrikatu dute. “Gure gorputz eta bizitzak errespetatuak izan daitezen exijitzen dugu, eta indarkeria sexista eta LBTQIfobia gaitzesten dugu”. Emakumeak* beren gorputzen burujabe direla defendatu dute baita, eta abortua, kontrazepzioa eta genero trantsizio aldaketak doakoak izatea eskatu dute.

Hezkuntza ere hartu dute hizpide: “Eskolak, unibertsitateak eta gainontzeko formazio zentroak emantzipaziorako eta izpiritu kritikoen heziketarako tokia izatea nahi dugu, non berdintasunean, onespenean, sexu eta genero identitate aniztasunean eta elkarrekiko errespetuan heziko den”.

Nola ez, indarkeria matxistarekin amaitzeko neurriak ere exijitu dituzte. Indarkeriaren aurrean prebentzio plan nazional bat eskatzeaz gain, kultura, hedabide eta iragarkien bidez indartzen diren genero estereotipoak desagerrarazteko beharra mahaigaineratu dute. “Denontzako eskubide berdintasuna bermatzen duen jendarte batean libreki bizitzeko eskubidea aldarrikatzen dugu; jendarte solidario, berdinzale eta libre bat, indarkeriarik eta feminizidiorik gabekoa”.

Asanblada Internazional Transfeminista

Greba egunaren biharamunean, ekainaren 15ean, Asanblada Internazional Transfeminista deitu dute Genevan. Adierazi dutenez, asanblada baliatu nahi dute munduko beste herrialdeetako feministak ezagutzeko, elkarrengandik ikasteko, esperientziak trukatzeko eta harreman sareak ehuntzen jarraitzeko.