Zuk, eskolan jazarria izan zaren eta ondorioz kuadrillarik ez duzun horrek, ez dakit nola bizi duzun kuadrillarik ez edukitzea. Niri horrek ikastola garaian asko zaildu zidan egunerokoa, kuadrilla bat edukitzeko nahiaren menpeko bilakatzeraino. Azken urteotan, eta 28 urterekin, kuadrilla kontzeptua eta horrek barnebiltzen duena deseraikitzen nabil, heteroarautik at erlazionatzeko moduak praktikan jarriz. Hala ere, horrek ez du kentzen –niretzat aberasgarria eta askatzailea izanik ere- gaur egun, noizbehinka garai hartan sortu zitzaidan zauriarekin birkonektatzea.

Ez dakit zure istorioa, baina ziur aski nirearen antzekoa izango da zentzu askotan. DBHko 1. mailako errekreo batean kuadrillatik kanporatua izan nintzen. Gertaerak LHn ezkutuan zegoen jazarpena agerian utzi zuen eta DBH 4.mailara arte iraun zuen, eskolaz aldatzea erabaki nuen arte (hala ere, kalean jarraipena izan zuen). LHn betaurrekoak ezkutatzen zizkidaten, ikastolatik ateratzean jo egingo zidatela esaten zidaten… DBHn zangotrabak, ezizenak eta burlak, ziberjazarpena…

Gertatutako guztiak eragindako zauriaren arrastoa hor dago, garai hartan behar bezala atera ez nuen amorruz beteta, gainera. Horregatik, idatzi honekin, nire zaurgarritasunetik amorruaren ahotsa izatera nator; beharrezkoa iruditzen zait gorputz kolpatuok gure esperientziak eta emozioak plazaratzea, zuk jakin dezazun ez zaudela bakarrik, emozio horiek kolektiboak direla, eta beste aldean zaudetenok/gaudenok jakin behar duzuelako zer eragin dezakezuen/dezakegun zuen/gure jokabide aktibo zein pasiboekin. Isilik egon naiz denbora luzez, eta bada garaia esateko neuzkanak esateko, inork galdetu ez didan arren.

Bereziki amorratzen nau indarkeria horrek gorputz batean uzten duen arrastoa. Garai hartako Uxue desterratua sentitu zen, lekua kendu zioten. Seguru zu ere nolabait horrela sentitu izan zarela; baztertuari, azken finean, lekua ukatzen zaio. Horregatik, ez da kasualitatea nik denbora luzez herrian bizitzeko nahia eduki ez izana, herria –eta bertan aktiboki parte hartzea– maite dudan arren. Ordea, ez dut sentitzen berezko lekua dudanik. Bestalde, gertatu al zaizu inoiz, herriko festetan adibidez, kuadrilla bati edo zure ahizpari beraiekin ateratzeko ‘baimena’ eskatu behar izatea? Zure zaurgarritasunetik “ei, nik ere parte izan nahi dut”, esanez. Eta hori zure baitako ziurgabetasunak eta arbuiatua izateko beldurrak azaleratzen zaizkizun bitartean, gainera. Niri bai, sarritan. Hau uste baino ohikoagoa dela pentsatzen dut, eta amorrua ematen dit. Niri festen aurreko egunetan antsietatea eta ezinegona etorri izan zaizkit urte mordoxka batean, baita aurten ere. Behin babesa dudala, hori lasaitzen da, baina batzuetan ziurgabetasun asko azaleratzen zaizkit herrikideekin interakzioan. Hori guztia, nire animoaren arabera, noizbehinka beste eszenatoki batzuetan ere gertatzen zait. Zuri bezala, pentsatzen dut.

Kuadrillismoak jota bizi den herrialde honetan zaila iruditzen zait zure herritik desterratua izan ondoren berriro ere bertan lekua topatzea, ez baduzu herrian kuadrillarik, ez lagun sare sendorik. Herriko festen egitarauan “kuadrilla eguna” irakurtzen dudan bakoitzean, niretzat kuadrillarik gabeko eguna dela gogorarazten dit. Eta kuadrillatik kanporatua izan den gorputz kolpatuan ager daitekeen sinesmen errotu bat izan daiteke gorputz hori ez dela nor kuadrillarik ez badu. Agian Euskal Herriko kuadrillismoaren inguruan hausnarketa bat beharrezkoa litzateke, eta kuadrilla egun horiek birpentsatzea ere ez legoke soberan, agertu dudan guztia hertsiki lotuta baitago gure herrian dugun joera kuadrillistarekin eta gure erlazionatzeko moduekin.

Bukatzeko, beste aldean gaudenontzat, hau guztia ikusten dugunontzat, mezua: ezin dugu arazo eta indarkeria sistematiko hau onartzen jarraitu. Ikusi kasu honetan albo-kalteak (beno, 4.500 karakteretan kontatzeko moduko batzuk bakarrik, eta nireak, gainera). Jazarpenak gertatzen jarraitzen du eta honek ezin du isilpean eta itzalpean jarraitu. Aski da. Guk daukagu orain hori gelditzeko erantzukizuna. Irakurtzen zaudetenak, izan zaitezte gorputz kolpatuen aliatu, ez pertsona pasibo, eta are gutxiago, esan beharrik ez dago, erasotzaile.

“Entonces siempre acuérdate de lo que un día yo escribí pensando en ti, como ahora pienso… la vida es bella ya verás, como a pesar de los pesares, tendrás amigas, tendrás amor, tendrás amigas…” Ez egin dudarik, ni banaiz zure aliatu (niregana jo nahi baduzu, @uxusan).