Javi Jorajuria Barañaindik eta Kattalin eta Ane Barcena Larrabetzutik dira J Martina. Konfinamendu betean eskaini dute kontzertua Barcena ahizpek euren etxetik, Jorajuriaren base elektronikoekin eta autotunearekin topera. Streaming kontzertu gehienek bezala ez du zuzeneko baten itxura ezta emoziorik ere, baina kontzertu hau berezi egin duena taldearen estreinua izan da.

Bi kanta kaleratu dituzte, kasualitatez, konfinamendu garaian. Elektronika geldoa, autotunea eta letretan arreta dira taldearen osagai nagusiak. Eta interes handia piztu dute dagoeneko.

Paul Beitiak manera zoragarrian euskaratu zuen beste proiektu baterako Camarón de la Isla-ren Viejo Mundo kanta, eta bertsio horren bertsioa eginez aurkeztu zen taldea etxean egindako bideoklip zaindu batekin. Produkzio oso gordina proposatzen dute, erritmo kutxa eta sinte gutxi batzuekin, ohiko egitura komertzialetik nahiko urrun.

Proposamenaren berritasuna ez dakar elementu hauen erabilerak. Elementu hauen erabileran kontingentziak baizik. Esango nuke elementuak hautatu direla kantak egiteko eta kito, eta ez orain arte egon izan diren “euskal trap”, “euskal reggaeton” edo nik zer dakit zein etiketa bilatuz, merkatu-nitxo horren bila.

“Al que asome la cabeza duro con él” zioen Carlos Puebla handiak; eta gurean antzeko autotunearekin eta musika elektronikoarekin: “tranpa” omen. Mundu osoan originala dena, erronka artistiko berria dena, hemen mesfidati ikusten dugu. J Martinakoek beraiek onartu behar izan dute uste zutena baino hater gutxiago izan dutela inguruan.

Entzun nuen behin, Elbira Zipitria andereñoak Ipar Euskal Herrira eraman zituela bere ikasleak euskal jaialdi batera. Eta ez Dok Amairukoak taularatutakoan kalera atera zituela ikasleak. Ez zuen begi onez ikusi gitarradun euskal kantu berri hori. Zipitria andereñoa, hain aurrerakoia gauza batzuetarako… eta tira!

“Kaleak su hartu du, ez naiz beldur. Erretzen ikusiko al dugu?” kantatzen ireki dute –denboraldi batez bukatzea espero dudan– streaming bidezko kontzertua. Euskal kulturan belarriak irekiago edukiko dituen eszena eta belaunaldi berri batean esperantza pixka bat. Hartu dezala su hartu behar duen guztiak, garaikideago eta, zergatik ez, futuristagoak izan gaitezen.