Ingurune hil batean, jende lerro txiki bat aurreratzen ari da Hendaian barna, atxiloalditarako egoitza erraldoi gisa antolatua izan den Erretentzio Zentrora buruz, non G7koen aurkako batzuk preso dauden. Ehunka eta ehunka polizia unitate mota guztietarik osatu setioan hartua da jende lerroa, itota bezala. Bi helikoptero eta drone bat ere badute buru gainean, bezperan atxilotu manifestarien askatzea eskatzeko zenbait hamarnaka lagunez osatu manifestaldi inprobisatukoek. Lehentxeago, jada, martxa horretara joateko asmoz kanpamentutik atera pertsona oro kontrolatua izan zen, eta xehe-xehe miaturik. Parte hartzaile batek, tristuraz eta hasperen batekin, hala bota du: “Historian ezagutu kontra-gailurrik okerrena da hau”.

Biarritz inguruko egun hauen aipu bat:

POLIZIA ESTATU BAT.

Komunikabideek azken asteetan iragarri bezala, errepresio dispositiboa erokeria hutsa da. Ez da hitzik zehazki errateko. Alta, badu zenbait urte jada ordenaren mantentzeko laborategi bat dela Frantzia. Manifestaldi debekatuak ikusi dira; hamarnaka zauritu; hilak. Aurtengo maiatzaren 1.a gas erauntsiz trabatu zuten, sindikalistak jazarri. Sekula ez zen halakorik ikusi. Kartzela zigorrak izan dira, protestarien aurka anti-terrorismoaren erabilpena. Hamar milaka munizio jaurti dituzte. Hori guztia gertatu da, jada.

Baina G7 hau, adimenetik kanpo gelditzen da. 20.000 polizia. Ehunka voltigeurs (1968an asmatu pelotoia): motorrez dabiltzan poliziak, aurkariak zinez ehiztatzeko. Karrika batetik bestera iragateko 5, 6, 10 aldiz kontrolatuak. Kazetariak geldituak, batzuetan atxiloaldian sartuak. Tresneria bahitua. Manifestari batzuk zeldan betaurrekoak eta zapi bat eramateagatik. Giza Eskubideen Ligako eta Amnesty Internationaleko behatzaileak atxilotuak. Hiru gazte alemandar preso “militante” gisa fitxatuak direlako. Abokatu mehatxatuak. Helikopteroak, droneak, espioiak… Aurreko gailurrak –Hanburgo, Genova, Seattle– segurtasun erakustaldiak izan ziren, noski. Behintzat, hirian ibil zitekeen manifestatuz, edo inguru hurbilean. 2019ko Frantzian, pentsaezina bilakatu da, egiazki. Eskualde oso bat berinezko ezkila baten pean hetsi dute. Frantzia, erregimen “demokratiko” batek polizia estatu moduan erabil dezakeenaren mugetara iritsi da. Ondokoa zer izanen da?

MAMU ITXURAKO HIRIAK.

Orain arte, boteretsuek hiri handi bateko zenbait auzoren ixtearekin nahikoa zuten beren artean biltzeko.

Frantziako G7 honek denak gainditu ditu.

Macronek hiru hiri pribatizatu ditu. Biarritz, Baiona, Angelu gain-gainetik militarizatu. Hiru hiri, zeinetan oinarrizko eskubideak eten dituzten. Inguruak berdintsu utziz. Apokalipsi ondoko irudia daukate bazterrek. Kaleak basamortu bilakatuak, auzoak mamu itxurakoak. Ez da uniforme mota orotarik baizik ageri. Eta, batzuetan, aurkari zenbait, beldurturik. Hor gertatzeaz harriturik bezala, elkarri begira non elkartu bilatuz. Saltegiak itxita daude. Taulaz estaliak. Kilometroetan hondamendi giro bat.

Egundaino ez ikusia.

EZINTASUNA.

Setio horren aitzinean, estatu bortizkeria gordin horren parean, askatasunak hain argiki zangopilatuak direlarik, zein da “kontra-gailurraren” antolatzaileen erreakzioa? Igandeko pentsatuak ziren ekintzen bertan behera uztea. Prentsagiri bat atera da larunbat gauean, mobilizazioaren “arrakasta” goraipatuz, eta ondoko hitzorduak “eten” direla jakinarazteko. Goizago, “antolatzaile” berek zaintzaileak jarri zituzten plantan banketxeen, polizien eta polizia-etxearen babesteko. Plataformak nahiago izan ditu saltegi aitzinaldeak babestu oinarrizko askatasunak baino.

Lurra erretzen ari da, estatuak gero eta militarizatuagoak dira, hondamendia denetan dago. Baina altermundialisten ekintza moldeak sekula ez dira hain irrigarriak, eragingabeak, ezdeusak gertatu. Hain jokoz kanpo dagoen egoeraren aurrean. Bizkitartean, udaletxeetan hartu Macronen erretratuak, hamarnaka kazetarien aurrean erakutsi ahal izan zituzten igande goizean. Asko daude ulertzen ez dutenak. Antolatzaileek predikatu “bortizkeriarik ezaren kontsensua”, azkenean, ez da izan kontsensuzkoa, ez eta ere “ez bortitza”; estatu bortizkeriari bidea libre utzi diolako iharduki gabe. Agintariekin adostu eta batere eraginik gabeko desfile bat antolatuz, gailurretik hamarnaka kilometrotan, eta G7koen kontrako kanpamenduan poliziak egin eraso onartezinaren aurrean iharduki gabe geldituz, pentsatu ekintzak ezeztatuz, “G7koen kontrako plataformak” orden zerbitzuaren zati bat bere gain hartu du. Larriena zer da? Amore emate zerrendaren aurrean, gobernua pozik egongo dela. Bere dispositiboa ongi ibili dela erraten ahalko du. Berriro erabiltzen ahalko dela berdin, beste protesta batzuen isilarazteko. Amore emate horiek ez dute ezintasuna bideratu bakarrik, errepresioa legitimatu dute ere.

IRUDIMENA.

Zer zen eskas? Hain segur, irudimena. Agintariek jarri zepoetara jauzi egiteak ba ote du oraindik zentzurik ikusiz errepresioaren indarra? G7koen kontra-gailurrek, boteredunen trabatzeko batere helbururik ez dutelarik bereziki, ba ote dute interesik? G7 honetan ikusi indar bortitzaren garaipenak ez dezala kirastasunik hazi, baina ekar gaitzala borroka molde berri batzuen asmatzera. Ohizko egiturek ez daukate irudimenik gehiago aspaldian, baina Jaka Horiek erakutsi dute inteligentzia kolektiboak dena alda zezakeela.

Izan gaitezen sortzaileak, harrapaezinak, erneak, alaiak, abilak.

Izan gaitezen inork itxoiten ez gaituen lekuan.

Oharra: Nantes Révoltée guneko artikulua da irakurri duzuna, irakurle batek euskaratu eta ARGIAra igorri du.