Ez genuen nahi, geurean mantendu gura genuen, baina, azkenean, amore eman eta telefonoa oparitu diogu alabari. 13 urte bete ditu duela sei hilabete eta, geure burua apur bat zuritze aldera, esango dut bere klaseko azkena izan dela telefonoa lortzen. Egia da klaseko azkena izan dela. Gure seme-alabek noizbehinka gezurrak esaten dituzte, beste batzuenek sekula ez, hori diote haien gurasoek behintzat. Oraingoan ez da gezurra izan, ordea, klaseko azken-azkena izan da, egiaztatu egin dugu. Horrelakoak gara, seme-alabek esaten dutena egiaztatu behar duten horietakoak, agian, guri bai, guri gezurrak kontatzen dizkigutelako tarteka.

Egiaztapenaren ondoren eta telefonoa eman baino lehenago, kontratu bat egin dugu noiz eta nola erabili behar duen adosteko edo, beharbada, inposatzeko asmoz. Zaila izan da akordiora heltzea, ordea, dena dakigula uste dugu, baina ez, ez ditugu gaur egungo gazteen ohiturak ezagutzen.

Hitzarmenaren lehengo puntua eta, guretzat garrantzitsuenetakoa, “ez dut sare-sozialik erabiliko gutxienez 15 urte bete arte”, eztabaida batzuen ondoren eta legediak arrazoia ematen zigun arren, pikutara bidali eta bertan behera utzi behar izan dugu. Egungo nerabeek elkarrekin komunikatzeko ez dute Whatsapp-a erabiltzen apenas, Instagram-en bidez egiten omen dute, argazkiekin. Kostatu egin zaigu ulertzea nola-zer den argazkien bidez hitz egitea. Argazkiak behin baizik ezin dira ikusi, baina une oro ari dira denari argazkiak egiten, non dauden eta zer egiten ari diren txatean dauden lagunei azaltzeko. Beraz, 13 urteko alabak dagoeneko Instagram (“insta” berak dioen moduan) du. Ez genuen nahi, baina klaseko bakarra ez izateko telefonoa oparitu badiogu, begitandu zaigu ez genuela irtenbiderik.

Porrotaren ostean, kalera jaitsi gara umeak etxean utzita, isilik, pentsakor. Ondo egiten ari al gara? Betikoa.

Atarian, baina, etxeko atarian, kalea zapaldu aurretik, bigarren pisuko bizilaguna ikusi dugu. Oso neska jatorra da, apur bat ahozabala, den-dena kontatzen duen horietakoa. Ondo moldatzen gara elkarrekin.

Orain dela hamar bat urte, gu baino beste hamar bat urte gazteagoa den neska horrek, emaztea eta biok atarian bertan seme-alabekin hondartzara joaten topatu eta umeen kubo, puzgarri, pala eta tramankulu guztiekin ikustean, bera, orduan toalla bizkarrean besterik ez zuela, esan zigun seme-alabarik inoiz izatekotan berdin-berdin joango zela hondartzara, hau da, toallarekin besterik ez. Gogoan dut ez zigula lagundu trasteak igogailutik ateratzen, gazteegia zen.

Hiru seme-alaba ditu orain, gazte-gazteak hirurak. Bakarrik zetorren supermerkatutik. Ez diogu galdetu, baina, elkarrizketaren harira, esan digu iaz ia ez zela hondartzara joan eta aurten ere ez duela intentziorik, alferkeria itzela ematen diela traste guztiekin jaisteak. Trasterik gabe jaisten direnean umeek ez dietela lasai egoten uzten, eta horretarako hobeto daudela etxean. Ez duela horretarako hondartzara jaitsi nahi. Ez omen zuen duela hamar bat urte izan genuen elkarrizketa oroitzen. Ez diot gogora ekarri, ez naiz hain krudela. Guk bi ditugu, beraiek hiru, agian hortxe dago hondartzara joan edo etxean geratzeko aldea. Emaztea eta biok supermerkatuko poltsekin lagundu diogu ataritik igogailuan sartzen, gauza gehiegi baitzeramatzan.

Alabaren telefonoaren kezkarekin jaitsi gara kalera eta lasaitu egin gaitu bigarren pisuko neskak, nolabait.

− Ez doaz hondartzara –esan diot emazteari.

− Ya –erantzun dit irribarrez.

Isilik jarraitu dugu. Ez zen beharrezkoa elkarrizketa luzatzea. Biok oroitzen genuen duela hamar urteko elkarrizketa hura, behin baino gehiagotan hitz egin dugu hartaz.

Zaila egiten zaigu guraso izatea, zaila, edo, beharbada, ezinezkoa seme-alabekin aldez aurretik erabat argi genituen gauzak mantendu eta aurrera eramatea.

Alabak telefonoa eta “insta” ditu baina, bederen, hondartzara joaten jarraitzen dugu.

Jabi Elorza Antia