Zergatik egin aurre meategiari?

Europako azkeneko baso primarioetako bat defendatzeaz gain, Alemanian ikatzaren aurkako mugimenduan beste eredu energetiko baten aldeko apustua egiteko.

Meategiaren aldeko argudio bat da lanpostuak sortzen dituela.

Ez dago lanposturik hildako planeta batean. Ezin da onartu lanpostuak 15 urte gehiago luzatzea horrek dakarren suntsiketarekin alderatuta. Alternatibak bilatu behar dira.

Zortzi urteko erresistentziaren ondoren, zeintzuk izan dira mugimendu honen lorpenak?

Jendearen ekintza zuzenaren bitartez, inongo delegaziorik gabe, GKE edo alderdi politikorik gabe, Europako aire zabaleko meategirik handiena gelditzea posiblea dela erakutsi dugu. Berez, gelditzekotan daude. Horrek ez du esan nahi basoa biziko denik, ur kontuengatik, oraindik azpijokoekin jarraitzen dutelako haien asmoak aurrera eramateko. Edonola ere, hemen egin den indar erakustaldia azpimarratu egin behar da. Eta, gainera, estatuarekiko autonomoa den eremu bat sortzea lortu dugu.

Nola eragin du borroka honek gizartean?

Desalojo garaian 50.000 pertsona elkartu ziren manifestazioan baso sarreran, jendearen mobilizazio masiboa. Gainera Aachenen, gertuko hirian, saltokietan gure aldeko eta ikatzaren aurkako kartelak ikusten dira. Alemanian eragin zuzena izan dugu, gaiari buruz hitz eginarazi dugu. Ikatzaren komisioak, ikatzarekin zenbat urte jarraituko den erabaki behar duenak, beraien txostenean baso honi buruz hitz egiten du. Zonaldeko herritarrengana ere heldu da. Jende askorentzat Poliziaren etengabeko presentzia, aldiro kontrolak jasatea, aldiro prentsan agertzea eta horrelakoak, nekagarriak dira.

Zeintzuk dira meategia mantentzeko arrazoiak zure ustez? Ikatzik gabeko energia hornikuntza posiblea al da?

Ezin da. Natura zaintzeko guztiz aldatu behar dugu kontsumoa ulertzeko modua. Ezin da amesten jarraitu, ezer kutsatu gabe bizimodu berari ez diogu eutsiko. Aldaketa sakona egin behar dugu eta horretan denok nabarituko dugu ondorioa.

Beste energia ekoizpen modu batzuetara trantsizioa egiteko apustua defendatzen duten eragile ekologistekin elkarlana egiten duzue?

Bai, adibidez Ende Gelände-rekin, baina beti oso kritikoak gara diskurtso erreformistekiko eta benetako aldaketa bat bilatzen ez duten erakunde tradizionalekin. Hauek masa kudeatzaileak dira, masak beraien ildotik eramatea bilatzen dute eta guk aldiz autonomia eta norbanako bakoitzaren benetako inplikazioa asko baloratzen dugu.

Eta nolakoa da elkarlan hori?

Guk ez dugu inoiz ekintzarik egin edo egiteari utzi beste eragile bat pozik edukitzeko. Guk gure ildoa jarraitzen dugu eta gero besteek erabakiko dute guri babesa eman ala ez. Bestalde, guk ere gure sinpatia erakusten diegu eroso sentitzen garenei.

Basoak beti erabili du taktika aniztasuna. Horrek esan nahi du askotariko ekintza maila babesten eta onartzen direla. Denen indarra da ongi etorria, legalak edo ilegalak diren irizpidetzat hartu gabe edo beste batzuei ez zaiela gustatuko pentsatu gabe. Eta hala ere, hainbeste jende mobilizatzea, hainbeste jendek babesa erakustea lortu dugu. Horrek erakutsi digu ez dugula gure borroka moldea apaldu behar besteak ez izutzearren. Batzuetan beldurra ematen digu erradikal jarraitzeak  eta, hain zuzen, guk kaña sartzen lortu dugu horrelako babes handia.

Zeintzuk dira zuen borroka moldeak?

Hasieran oinarrizko borroka zen, baso-mozketa garaian, neguan, basoan bizitzea mozketa ekiditeko. Hortik ikusten da basoaren ardatza ekintza zuzena dela. Ekintza zuzena eta autodefentsa, Polizia edo meategiaren segurtasun-indarrak basora sartzen direnean. Horrek esan nahi du guk haiek kanpoan egotea nahi badugu, atxilotuak edo jipoituak ez izateko, askotan fisikoki erantzun behar zaiela. Barrikadak, harriak eta sua erabiltzen ditugu.

Bestalde, naturaren defentsan interes ekonomikoei fisikoki eraso egitea guztiz zilegi delako, azpiegiturei ahalik eta min handiena egiten saiatzen gara. Makinen eta azpiegituren okupazioak egin izan dira: makinetara igo, kateatu, ikatzaren trenbideak moztu eta abar. Hauetan jendeak bere burua eman izan du atxilotua izateko, horrek ere eragina sortzen duelako.

Borroka molde hauek erantzun errepresiboa ekartzen al dute?

Bai, eta gainera errepresioa oso ausazkoa da, ez dago erlazio zuzena egindakoaren eta jasotako errepresioaren artean. Beraz, errepresioaren helburua ez da ekintza batzuk zigortzea baizik eta presio psikologiko eta fisikoa sortzea.

Zein modutan saiatzen zarete errepresio hori saihesten?

Basoan segurtasun kultura garatu dugu. Alde batetik, sentiberak diren informazioak, hala nola gure izena, jatorria, adina eta horrelakoak, ezkutatzen ditugu. Basoan guztiok ezizena erabiltzen dugu eta batzuek ez dugu ezagutzen besteon izena. Baita ere, ekintzei buruz behar dena baino gehiago hitz egitea saihesten dugu eta segurtasun teknologikoa ere kontuan hartzen dugu: telefonoekin kontuz ibiltzen, posta elektronikoa enkriptatzen eta abar. Bestalde, Poliziari zuzenean ahalik eta informazio gutxiena ematen diogu, saiatzen gara poliziekin ez hitz egiten, ez identifikatzen eta haietaz inoiz ez fio izaten. Horretarako hatz markak ebaki eta kolarekin ezabatzen ditugu.

2018ko irailean, duela urte eta erdi inguru, basoaren desalojoa izan zenuten. Nolakoa izan zen hustea eta geroko berrokupazioa?

Behin baino gehiagotan izan dugu erabateko hustea eta horren aurrean egokitzeko gaitasun handia erakutsi dugu. Adibidez, desalojo handi bat eta gero, basoaren mugako zelai batean gune berri bat, Meadow-a sortu zen. Azken desalojoa oso handia izan zen, Poliziak oso apustu handia egin zuen. Momentu horretan 500 pertsona zeuden basoan, prentsaren eta gizartearen oso arreta handia, gurekiko arreta positiboa, izan genuen eta hilabete baino gehiagoz desalojoak eta berrokupazioak txandakatzen zirelarik Poliziak amore eman behar izan zuen, epaitegi batek negu hartan zuhaitzik ez zela moztuko erabaki ondoren. Dirutza gastatu zuten. Etxe guztiak suntsitu zituzten eta kide batek bizitza galdu zuen. Oso gogorra izan zen pertsonentzat, baina mugimendu bezala erantzun indartsua izan zen.

Desalojoan, eta baita egunerokotasunean ere, nolakoa da Poliziaren jokabidea?

Poliziari ez zaio gustatzen argazkietan gaizki ateratzea. Ez dira Euskal Herrian bezala borra eskutan ateratzen. Hemengoei gehiago gustatzen zaie eskumuturrak bihurritzea edo mina ematen duen tokietan zapaltzea. Baliabide tekniko eta teknologiko handiko Polizia da. Hemen zaldiak, txakurrak, droneak, ur tankeak, tanketak, helikopteroak, gaueko ikusmena, ikusmen termikoa, denetarik erabili dute. Eta bestalde, norbaiten identitatea lortuz gero, oso onak dira prozesu judizialak zorrotz eramaten, nahiz eta gero amarru askoren bitartez ere aurrera eraman.

Desalojoa eta gero oraindik Poliziaren presentzia handia mantendu zuten meategiko langileak babesteko. Hasieran bi astetik behin etortzen ziren eta lurreko desalojoak egiten zituzten, lurreko egitura guztiak eta materiala eramaten zituzten. Horrek bizimodua gogortu eta prekarietate handia eragiten du. Material guztia beti lurretik kanpo eduki behar genuen eta bi astetik behin 200 polizia basoan sartzeak oso tentsio psikologiko handia eragiten zigun. Desalojo garaian lehenengo egunean 2.000 edo 3.000 polizia etorri ziren. Jendeak Poliziaren ezkutuak gordetzen zituen: “Begira, Berlinekoa! Ostia, Hanoverrekoa!”

Egunerokotasunean, nolakoa da zuen bizimodua?

Helburua zuhaitzak ez moztea denez, zuhaitzen gainean eraikitzen ditugu etxeak, ahalik eta altuen, Poliziak eraistekotan garabi handiak ekarri behar izateko, horrek beraientzat dakarren zailtasunarekin. Beraz, badira 20 metrotik gora dauden etxeak, eta horrek esan nahi du linterna goian uzten baduzu 20 metro igo behar dituzula soka batetik.

Poliziak nola eraisten ditu etxe horiek?

Dena inguratu eta tokia kontrolatzen saiatzen dira. Gero, ingurua garbitu, zuhaitzak eta abar moztu makinei lekua egiteko, eta inoiz landatua izan ez den lur honentzat oso kaltegarriak diren makina astunak sartzen dituzte, garabiak eta abar, 20 metroko etxe horietara iristeko. Hori Poliziak egiten du, kontu antiterroristentzat entrenatutako polizia bereziak.

Beste bizimodu bat, bestelako elkarbizitza bat… Esango zenuke sistematik kanpo bizi zaretela?

Mugimendu anarkistek askotan bilatzen dute gatazkan eta borrokan sistemarekiko alternatiba sortzeko aukera. Borroka honetan basoa defendatzea bezain garrantzitsua da estatuarekiko zona autonomo bat eratzea eta bertan gure antolatzeko moduak, baloreak eta bizimodua sortzea. Gure erronka da anarkia praktikara eramatea eta posiblea dela erakustea.

Gobernuarekiko ia guztiz autonomoa da basoa, baina badu kapitalismoarekiko dependentzia bat, asetzen ez ditugun beharrak dauzkagulako. Behar horietarako, saiatzen gara janaria erosi ordez birziklatzen, materiala lapurtzen eta abar. Gauzak ere erosten ditugu eta donazio asko dugu.

Bizimodu alternatibo horretan, badago zeharkakotzat jotzen duzuen zenbait afera.

Anarkismoan azken urtetan kontzientzia hartzea izan da, erabateko askatasuna bilatzekoa edo zapalkuntza oro borrokatzekoa. Orduan, alde batetik, hemen antiespezismoa da garrantzi gehien daukan borroketako bat, gainontzeko animalien alde, eta bestalde, ez dakit transfeminismo deitu edo, baina gure baitan genero rolak eta identidadeak oso kritikoki aztertzen ditugu.

Basoan beganismoa oso zabaldua dago eta produktu ez beganoak kontsumitzekotan beti sistemak bota dituenak aprobetxatzen saiatzen gara, inoiz ez erosten edo inoiz ez produkzioarekin kolaboratuz. Inoiz ez dugu kolaboratzen gizakiak ez diren animalien sufrimenduarekin. Genero rolak asko aztertzen ditugu eta genero identitateak oso kontuan hartzen ditugu, izan genero binarismotik ateratzea edo izan genero identitate anitzak errespetatzea. Hitz egitean, pertsonei generoa atxikitzea ekiditzen dugu.

Azken asteetan jakin denez, basoa ez da moztuko. Nola jaso duzue berria?

Barne ministroak esan zuen basoa ez zela moztuko. Oraindik parlamentutik pasa behar da. Beren irudia garbitzeko saiakera bat da, ikusi dutelako iritzi publikoan zer norainoko eragina eduki duen basoaren kontu honek. Arriskua da, iritzi publikoak ikusten badu hemen borroka dagoeneko irabazi dugula eta etxera joan gaitezkeela, atsekabe handia izango litzateke. Hemen, eta beste toki batzuetan, ikatza erauzten eta natura suntsitzen jarraitzen dute, baita Hego Ameriketatik eta Errusiatik kalitate txar bereko ikatza inportatzen ere.

Bestalde, basoa egarriz itoko da ezer ez bada egiten. Meategiak emandako erantzuna izan da basoa moztu ez, baina uharte batean uztea, inguru guztia meategi bilakatuta. Horrek lurzoruko uraren drainatzea eta basoa lehortzea ekarriko lituzke. Beraz, borroka hau bukatutzat ematea ilusio bat besterik ez da eta hor ikusten da iritzi publikoa mugaraino bultzatuz zein puntutaraino jolasten diren. Jendea tontotzat hartzen dute. Ez dakit zenbat hektarea duen baso honek baina ez asko, 40 minututan zeharkatzen den eremua da. Europan defendatzea gehien merezi duen tokietako bat hau izateak esan nahi du ez zaigula naturarik gelditzen, ez daukagula ia ezer defenditzeko, ez dugula biodibertsitaterik, ez dugula ugaztun handirik, ez dugula intsekturik eta naturak bere baitan duen balio guztiarengatik hau kristoren drama da. Natura kontuan hartu nahi ez badugu gure heriotza zigorra sinatuko dugu, gure buruaz beste egiten ari gara natura akabatzen.

Zein dira hurrengo pausoak?

Ikatzaren komisioak basoa salbatzeko gomendioa egin du, baina ikatza ustiatzen beste 20 urte gehiago jarraitzeko asmoa ere adierazi du. Guk ikatzaren erabilera amaitzeko apustuari heltzen diogu. Epe laburrean, hurrena hemendik iparraldera dagoen horrelako beste meategi bat dela eta, eraiste arriskuan dauden herriak defendatzen saiatzea izan daiteke. Epe luzera, ikatzari planto egitea eta, haratago, egungo energia eta kontsumo ereduari aurre egitea, sistema honi guztiari planto egiteko.