“Estatuak oraindik ez du Gladys biktimatzat onartu”
40 urte bete ziren iaz Gladys del Estal hil zutela Tuteran. Militante antinuklearraren bizitza eta Euskal Herriko zentral nuklearrak geldiarazi zituen borroka kontatzen dituen dokumentala osatu dute Sabino Ormazabal gidoilariak eta Bertha Gaztelumendi (Irun, 1962) zuzendariak. Filmean protagonista diren herri mugimenduetako kide izan ziren biak ala biak.
Mugimendu antinuklearraren parte izan zineten, baina ez duzue nostalgiatik aritu nahi izan.
Ez, ezta gutxiago ere. Guk kontatu gabe zegoen zerbait kontatu nahi genuen, gure ustetan gaiak bere pisua duelako. Ez bakarrik Gladys del Estal hil zutelako, eta hori bada nahikoa arrazoi dokumental bat egiteko, baizik eta mugimendu oso aberats bat egon zelako Euskal Herrian, mila ertzetatik aztertu daitekeena. Gertatu zena ez dute gaur egungo belaunaldiek ezagutzen eta guk pelikula honekin transmisio lana egin nahi izan dugu.
Nola lortu zen 70eko hamarkadan hainbeste eragile batu eta horren mugimendu anitza osatzea?
Nik uste dut lurraren defentsa oso gauza inportantea dela. Norberak bere bizitokia arriskuan ikusten duenean, bere bizia ikusten du arriskuan, azken finean. Horrek jendearen kontzientziak mugitzen ditu. Garai hartan Hiroshima eta Nagasakirekin lotzen ziren zentral nuklearrak eta hura nolako hondamendia izan zen ikusita beldurtuta zegoen jendea. Euskal Herrian, kilometro gutxitan hainbeste zentral nuklear jarri nahi izatea mehatxu bezala bizi genuen. Alarma guztiak piztu ziren.
Lau hamarkada beranduago, zentral bakar bat ere ez dago martxan.
Lau zentral nuklear eraiki nahi izan zituzten Euskal Herriko lurretan. Baina gogoratu behar dugu, Baionatik 50 kilometrora beste bat bazegoela eta gero Burgoseko Garoña ere Gasteiztik oso gertu dagoela. Edo ez ziren eraiki edo eraiki zirenak geldirik daude. Hala ere, Garoñan oraindik hondakinak daude eta ez dakigu zer gertatuko den horiekin. Ez dago erantzunik.
Garai hartako herri mugimenduaren indarra erakusten du dokumentalak. Indar hori apalduta dagoela uste duzu?
Zaila da esaten. Oso egoera diferenteak alderatzea ez da erraza. Tresnak ere ezberdinak dira, sare sozialak ez ziren existitzen eta lehen kalea zen guretzako informazio iturri nagusia. Hala ere uste dut gaur egun badaudela mugimendu indartsuak eta modu batera jartzen dituztela alternatibak mahai gainean.
Gaurkotasunezko gaia ere bada ekologismoa.
Bai. Mugimendu antinuklearrak giltza asko ematen ditu. Protesta egiteko moduak berritzaileak izan ziren, sormen handikoak. Mugimendu asanblearioak ziren eta ez zegoen hierarkiarik. Ikasketa asko dago hor eta orainera ekartzen badugu badago zer pentsatua. Denborak aldatu dira eta egiteko moduak ere bai, baina iraganak badu beti zer erakutsia.
Borroka antinuklearrak albo kalteak utzi zituen. Horietako bat Gladys del Estalen erailketa.
Zaila izan da eta guretzat erronka bat gauzak bere tokian jartzea, hariak ez nahastea, ez guk bakarrik gainerakoek ere kontatu nahi genuena ulertzea eta kontakizunean ordena bat mantentzea. Gladysek zentralitatea du dokumentalean eta bide batez baliatu nahi izan dugu aldarrikatzeko, estatuak oraindik ez duela biktimatzat onartu. Borroka horretan, hala ere, beste hildako batzuk ere izan ziren eta haiek ere gogoan hartu ditugu.
Zein beste testigantza jaso duzue dokumentalean?
33 pertsona elkarrizketatu ditugu eta garaiko irudiak ere jaso ditugu. Orduan ez zegoen gaur dagoen irudiaren monopolioa, eta gainera, arriskutsua ere izan zitekeen argazkiak edukitzea edo horietan ateratzea, horrekin mobilizazioetan parte hartzen ari zinela jakin zezaketelako. Hala ere, super 8 batzuk baditugu, altxor txiki batzuk, eta testigantzekin batera osatu dugu filma.
Denbora luzea behar izan duzue lan hau osatzeko?
Aspaldi hasi ginen, duela hiru bat urte. Azkeneko urtebete honetan buru belarri aritu gara, ordea. Lan saio luzeak izan dira eta esfortzua suposatu du.
Azaroan Zinebin estreinatu zenuten ikus-entzunezkoa, Donostian eman zenuten gero. Zein ibilbide egingo du hemendik aurrera?
Hemendik aurrera herriz herri eskaini nahi genuke, eta bide batez, eztabaida sustatu herritarren artean. Sabino edo ni, edota biak elkarrekin, gerturatzeko asmoa dugu, antolatzaileek horrela eskatzen badigute. Ahalik eta hedapen handiena eman nahi diogu lanari.
Estreinatu berritan, ikus-entzunezkoen atalean Argia saria jaso duzue. Pozik?
Bai, oso-oso pozik gaude. Ilusio handia egin digu saria jasotzeak. Lantalde osoak eskertu du errekonozimendua. Oso kontentu gaude.
Espainiako eta Frantziako Estatuak “nazio askapen mugimendua ito” nahi dutela ohartarazi du Sortuk, eta Santi Brouard eta Josu Muguruza HBko militanteen erailketak estatu biek egiten duten “gerra zikinaren parte direla” adierazi du.
Asteazken honetan beste 93 biktima aitortu ditu estatuaren eta talde parapolizialen biktimen azterketak egiten dituen Balorazio Batzordeak. Baliabide faltagatik, bere lanarekin aurrera jarraitzeko zailtasunak ere aitortu ditu. Egiari Zor Fundazioak ongi baloratu du batzordearen... [+]
Ostiralean egingo dute ekitaldia 12:00etan, Donibane auzoko Martin Azpilikueta kalean. Erail zutenetik Angel Gogoan plataformak behin baino gehiagotan jarri ditu oroigarriak, baina behin eta berriz eraso eta erretiratu izan dituzte. Gobernu taldearen proposamena da oraingoan eta... [+]
Ekitaldian 1969ko gertaera tragikoak gogoratzeaz gain, memoria historikoaren defendatzaileak ere omenduko dituzte.
Memoria osoa ekimenak salatu du biolentziaren biktima izan direnen arteko desberdintasunak bultzatzen ari direla hainbat instituzio, eta norabide hori zuzentzeko deia egin du. Ekimenak estatuen biolentziaren hamabost biktima elkarte biltzen ditu. Urriaren 12an Guardia Zibilak... [+]
Xabier Kalparsoro eta Gurutze Iantzi Espainiako polizien eta guardia zibilen eskuetan hil zituztela 31 urte igaro direnean, Egiari Zor fundazioak ekitaldia egin du Urnietan. Eusko Jaurlaritzari eskatu dio berriz ere ireki dezala epe bat estatuaren biktimak aitortzeko eskaerak... [+]
2008an Fernando Grande Marlaska epailearen aginduz atxilotu zutenean Ibai Azkonak pairatu zituen torturak aitortu ditu Nafarroako Gobernuak. Euskalerria Irratian, pauso honek suposatzen duena azaldu du Azkonak.
Foru Gobernuak aitortu du motibazio politikoko biktimak direla hirurak. Hiru aitortza berri horiekin dagoeneko 36 pertsonari estuaren biktima izatea ofizialki aitortu die gobernuak.
1991n zauritu zuen larri ke pote batekin Espainiako Poliziak Iruñean eta 31 urte ondoren lortu du instituzio publiko baten aitortza biktima gisa. Espainiako Gobernuak ere kalte-ordaina ordaindu behar izan zion, baina ez da kasuagatik poliziarik zigortu.
Jose Miguel Etxeberria Naparra 1980ko ekainaren 11n ikusi zuten azken aldiz Ziburun eta bere heriotzaren nondik norakoak ez dira argitu gaur arte. Lizartzako Igarolabekoa baserrian egin diote oroimen ekitaldia eta desagerpena argitzea eskatu du familiak aurten ere.
Motibazio politikoko lehen hamabi biktimarentzat aitortza eta erreparazio ekitaldia egin da maiatzaren 30ean Iruñeko Baluarte aretoan. Ekitaldia urtero egiteko asmoa agertu du Gobernuak.
Biktimen familiei barkamena eskatu diete ere azken 50 urte hauetan "behar besteko" babesa ez emateagatik. Poeta biktima gisa aitortu duten bezala, Moriko ere hala izatea eskatu du udalak, eta "epe laburrean".
Maiatzaren 30ean eginen dute Estatuaren eta eskuin muturraren indarkeriaren biktimen aitortza ekitaldia, Baluarten. Biktima zehatzei egiten zaien molde honetako lehen ekitaldi publikoa izanen da, eta 2019ko legearen babespean gauzatuko da.
Eskuin muturreko taldeek eta funtzionario publikoek eragindako motibazio politikoko ekintzen biktimen lehen hamabi aitorpenak egin ditu Nafarroako Gobernuak. Beste hirurogei espediente aztertzen ari da.