Ni zerrendazalea naiz, guztiz, mandatuen zerrendekin hasi eta irakurriko ez ditudan liburuen zerrendekin buka. Den-denak egin eta sistematikoki ekiten diot ez betetzeari. Preseski, horretan ari nintzen joan den astean urte berriari begira: zein helburu ditut euskarari dagokionez?

Gibelerat begiratu eta, egia erran, 2022 urtean euskaldun zuzena izan naiz: Korrikan eta Euskaraldian parte hartu dut berriz ere, Ikasloli eta Errigorako kutxetako gutiziak etxetik dabiltza oraindik, euskararen aldeko ekimenen bazkidetzen dozena osatu dut, Durangoko uzta aspaldiko onena izan da... Horiek denak garrantzitsuak dira, baina urte berrirako erronka berriak behar nituen eta, hain zuzen ere, aste honetan protagonista dugun urak erakutsi zidan bidea.

Afera da itoginak izan ditugula etxean eta jakinen duzue halakoak konpontzeko iturginaz gain behar-beharrezkoak direla hamaika azalpen, formulario eta tramite. Hala ere, penitentzian ez naiz bakarrik aritu, barride edo bizilagunak ere jardun behar izan du berbera egiten, urak biontzako baitzekarren entretenimendua. Eta, hara non, ezusteko eta gogoz kontrako aliantza horrek poz txiki bat ekarri didan. Frustrazioaren erdian trukatu dugu elkarri buruzko informazioa, alegia elkar ezagutu dugu, neurrian badaezpada, eta onartu behar izan ditugu ezustekoei aurre egiteko ditugun modu guztiz desberdinak gure aliantzari eutsi ahal izateko. Badakit ez duzula ulertuko zein den honen lotura urte berrirako asmoekin, baina zaude, badator. Itogina konpondu eta paper kontuekin bukatzeko enegarren eta azken deia egin genuenean barrideak eta nik ez genuen jakin nola ospatu, kontent baginen ere, absurdoa zelako gehiegi poztea. Azken finean, tramite korapilatsu bat bertzerik ez baitzen. Gainera, bagenekien, eraiki berri genuen harremana inprobablea bezain hauskorra zela eta, beraz, tramiteak bukatzearekin batera akabo, ezerezera bueltatuko zela gure artekoa.

Baina (ezin "baina"-rik gabe kontakizuna bukatu) afera da ordutik, barridearekin topo egiten dudan bakoitzean, "egun on" edo "agur" erraten didala orain arteko "buenos días" eta "adios"-en ordez. Hau da, dozena erdi hitz eman dizkio euskarari, idazle handi batek erranen lukeen moduan, eta nik jaso dut mezua: "Sei hitz hurbilago nago zugandik, txanda".

Orain ez dakit nola erantzun, baina badakit urte berriko asmoen zerrendan lehendabiziko postua honi dagokiola. Nire txanda da, berak hizkuntzarekin, euskararekin, egin duen sokazko zubi gainetik itzuliko natzaio, ekilibrismoan, leihotik usaintzen ditudan janari bitxi horietakoren baten errezeta eskatzeko, adibidez. Hau da, urak bezala, gutxien espero genuen tokitik elkarrenganako erdibidea urratzeko. Akaso hori da kontua, euskarari dagozkion aurtengo helburuak lortzeko, eskatzea bezain eraginkorra izan daitekeela zer eman pentsatzea. Edo, finean, konturatzea, euskaraz gain elkarrekin bizi ahal izateko ondokoarekin busti beharko dugula.