Ekoiztu eta kontsumituko dugu eta udan bozkatzera joango gara, maskara, eskularru edo eskafandrekin. Erakutsi diezaiegun gure haserrea, ezinegona eta amorrua. Jar dezagun bizitza hautestontzien erdigunean.

Gure bizitzak hiru ekintzetara laburbildu dituzte. Egiteko gai garen funtzioetara mugatu dute gure jarduna; ekoiztu, kontsumitu, bozkatu. Hiru ardura handi izan dituzte. Alarma egoera indarrean sartu zenetik, gure agintarien kezka eta egonezina lanaren gainekoa izan da. Helarazitako mezua argia izan da: lana ezin da gelditu, lantegiek irekita jarraitu behar dute; horretarako eskura izan dituzten baliabide guztiak erabili dituzte. Bi hilabete igaro direnean, etxetik lanean aritu direnak bulegora bueltatzera behartu dituzte. Uda ate joka dagoenean, hedabide publikoetako mikrofonoa eskutan, ikastetxeak zabaltzeko agindua eman dute. Marmarra entzun eta alferrak garela aurpegiratu digute. Auto ofizialean hara eta hona dabilenak errieta egin digu. Gure bizitzek ez omen dute balio, horregatik erabili egiten dituzte; orain konfinatu, gero deskonfinatu, eta ez kexatu, ez dugu eskubiderik eta.

Birusaren aitzakian eskubide urraketa etengabekoa izan da. Informatuta egoteko eskubidea ere etengabe urratu dute. Izan ere, agintarien mezuak baino ez dira zabaldu hedabide publikoetan. Herritar guztienak diren baliabide publikoak nahieran erabili dituzte. Euskaldunok ez dugu gure hizkuntzan informazioa jasotzeko eskubiderik. Etsigarria da sailburuen eta osasun arduradunen agerraldiak ikustea; haientzat euskara bigarren mailakoa dela inoiz baino gehiago erakutsi digute, inongo lotsarik edo konplexurik gabe. Kontu garrantzitsu eta presazkoetarako, gazteleraz. Ohitu egin gara mezuak gaztelera hutsean jasotzera. Baina gu beti kexatzen gara. Ez gara makinak, pertsonak gara, baina edukitzearen munduan sartzen gaituztenean, pertsona bezala desagertu egiten gara, zenbaki soil bilakatuz.

Gure agintarientzako zenbakiak gara; funtzio batzuk bete ahal dituzten zenbakiak, kontsumitu dezaketen zenbakiak. Lanera joan gara dirua kobratzeko asmotan. Orain, dena gastatzeko esango digute, gure eskubidea dela eta ekonomia indartuko behar dugula. Guk, esan eta egin.

Bizitzea ez da gauzak ekoiztea edo edukitzea, askoz ere gehiago da. Bizitza erdigunean egon behar dela esaten denean, ez gara daukagunaz ari, garenaz baizik. Bizitzea ez da edukitzea, izatea baizik. Barrura begiratzeko garaiak dira; garenaz eta izan nahi dugunaz pentsatseko eta horri ekiteko garaiak. Ekimen asko jarri dira martxan, bizitza erdigunean jarri dutenak, auzolanean antolatuak eta elkartasuna oinarri dutenak. Hori guztia alferrik ez galtzea izango da gure oraingo erronka. XXI. mendean kaleko mobilizazioek gure gizartea eta etorkizuna aldatuko dutela sinetsi behar dugu. Baina jai daukagu gure agintariek ez badituzte kaleetako mezuak behar bezala bereizten.

Ekoiztu eta kontsumituko dugu eta udan bozkatzera joango gara, maskara, eskularru edo eskafandrekin. Erakutsi diezaiegun gure haserrea, ezinegona eta amorrua. Jar dezagun bizitza hautestontzien erdigunean. Eta pentsatuko dute biztanleak tontoak garela, maskararik gabe agertu zaizkigu agintariak aginduak emanez. Agian birusarekin kutsatuko gara, bai, baina haiekin ez, ordea. Gure agintariek ez dute gure errespeturik merezi; gu ez gara gorteko bufoiak eta eurak ez dira munduko errege. Haientzat zenbakiak bagara, guk ere badugu buruan zenbakiak gordetzeko gaitasuna. Zaldibarko zabor tona guztiekin estali nahi izan badituzte ere, Bizkaiko erresidentzietan hildakoen kopurua ez dugu ahaztuko. Txikitan bi gehi bi lau direla ikasi genuen bezala, argi dugu zenbaki horien erantzuleak nortzuk diren.