Joan den irailaren 7an, polizia operazio zabala egin zuten, Ertzaintzak eta Udaltzaingoak Espainiako Poliziarekin elkarlanean. Hainbat hedabidek zabaldu zutenez, lapurtutako gauzak berreskuratzea zen helburua, hala nola, bizikletak. Hala ere, paperik gabe bertan bizi ziren 13 pertsona atxilotuta eraman zituzten eta beren herrialdeetara bidaltzeko tramitazioak ireki zizkieten.

Ondorengoa da Infernua Bizirik eragilearen irakurketa osorik:

Beste operazio polizial bat infernuan. Irailaren 7an, goizean goiz, Donostiako Udaltzaingoak, Ertzaintzak eta Polizia Espainiarrak auzoko lantegi okupatuetako bat erasotu zuten. Ez da gertaera isolatua. Azken urtean, gure auzoak sistematikoki bizi dituen erasoen beste adibide bat da.

Oraingo honetan, operazio polizialak oihartzuna izan du komunikabideetan eta “lapurreten aurkako operazio” moduan aurkeztu dute. Salatu egin nahi dugu gure inguruko komunikabide guztiek egin duten errelatoa; inongo momentutan, ez baita kazetaririk etorri gure bizipenen inguruan galdetzera. Horren ondorioz, operazio polizialari buruzko berriak sentsazionalistak eta kriminalizatzaileak izan dira. Komunikabideentzat “lapurreten aurkako operazioa” izan dena, auzokideontzat argi eta garbi izan da inmigrazioaren aurkako operazio arrazista. Komunikabideen zeregina auzoko biztanleak kriminalizatzea eta deshumanizatzea izan da eta, horrela, beste behin, sistemaren bazterrean geratu direnekiko enpatia gure gorputzetatik ezabatu digute. Beraz, idatzi honekin, komunikabideetako errelatoa salatu nahi dugu, diskurtso polizialarekin bat egiten duelako eta auzoko biztanleon ahotsa ixilarazten duelako.

Atzoko operazio poliziala guztiz ilegala izan zen. Pertsona askoren eskubideak bertan behera geratu ziren. Ordena judizialik gabe, jendearen etxeetan sartu ziren eta beraien objektu pertsonalak lapurtu zizkieten (bizikletak, ordenagailuak, mugikorrak, pasaporteak, etab.). Horretarako, ez zuten inongo prozedura legalik jarraitu. Paperik gabeko hamairu pertsona indarrez eraman zituzten auzotik eta arratsaldean itzuli ziren etxera, beraien jaioterrira itzularazten dituen kanporatze-aginduarekin. Operazioak iraun zituen hiru orduetan, poliziak ez zigun esan zer gertatzen ari zen eta ez ziguten beraien identifikazioa eman nahi izan. Beraien jantzietatik plakak kenduta etorri ziren, identifikatu ez genitzan. Okupazioaren eta inmigrazioaren aurkako operazio ilegala izan zen, zalantzarik gabe.

Udaletxeak hirigintza-proiektu bat dauka auzo honentzat eta, horregatik, ahal bezain laisten auzoa behera bota nahi dute. Auzoa abandonatuta, delinkuentziaz beteta, segurtasunik gabe, etab. irudikatu nahi dute baina, bitaretan, jatorri ezberdinetako ehun pertsona baino gehiago bizi gara bertan. Gure auzoan Brazileko, Afganistaneko, Nigeriako, Marokoko, Algeriako, Euskal Heriko, Gineako, Senegalko, Côte d`Ivoir-ko, Gaboneko, Maliko, Mendebaldeko Saharako eta Ganbiako jendea elkarrekin bizi gara, eta azpimarratu nahi dugu poliziaren erasoak sistematikoki jasaten dituztenak zuriak ez diren pertsonak direla, batez ere, Afrikatik eta Ekialde Hurbiletik datozenak.

Etxerik gabe nahi gaituzte, desagerrarazi egin nahi gaituzte, auzoa “garbitu” nahi dute. Estatua, EAEko instituzioak eta Donostiako Udala egoera honen erantzule egiten ditugu. Sistemak eskeintzen digunari uko egiten diogulako, hobeto bizi nahi dugulako, kriminalizatzen gaituzte. Beraiek krimena ikusten duten lekuan guk bazterkeria ikusten dugu, jende migrantearekiko bazterkeria: lanpostuak ukatzea, gizarteko sarbidea ukatzea eta, finean, eskubideen urraketa. Maila guztietako guztietako diskriminazioa salatzen dugu.

Egoera honen aurrean, infernuko auzotarrok elkartasunerako eta antolakuntzarako deia egiten dugu. Poliziarik eta arrazismorik gabeko auzo bat nahi dugu eta erresistentzia egingo dugu erasoen aurrean! Infernua bizirik!

Eta azpikoa Sos Arrazakeriaren irakurketa.

Infernua, ordena publikoaren edo gizarte-zerbitzuen arazoa?

Hainbat dira azken aldian El Infierno izeneko eremuan abandonatutako eraikinetan bizi diren pertsonen gaineko esku-hartze polizialak. Azkena joan den astelehenean, irailaren 7an.

Alegatutako arrazoia beti bera da, delituren bat egitea: lapurretak, indarkeriazko jarduerak... Egoera horretan soilik bageunde, delituei aurre egiteko edo herritarren segurtasuna bermatzeko behar diren polizia-jarduketetako bat izango litzateke. Arazoa planteatzen da polizia-jardunak eskubide batzuk errespetatzen ez dituenean eta udal-agintariek espazio horretan bizi diren pertsonen egoera ordena publikoko arazo gisa aurkezten dutenean, egoera horretan duten erantzukizuna saihestuz.

Polizia-jardueran, iraganean behin eta berriz kritikatu ditugun gaiak errepikatzen dira: Udaltzaingoaren eta Ertzaintzaren lankidetza atzerritartasunaren arloan, beren eskumenekoa ez dena eta egoera erregularizatuta ez duten pertsonak kanporatzearen ondorioa dakarrena, ohiko kudeaketak egiteko beharrezkoa den identifikazio-dokumentazioa (pasaportea) lapurtzea, esku hartzen duten polizien identifikazio-zenbakia ezkutatzea, erregistroetan beharrezkoak ez diren eta egoiliarren bizi-baldintzak are gehiago prekarizatzen dituzten txikizioak egitea etabar.

Udalak, bere aldetik, duen erantzukizuna sahiesten du eraikin horietan bizi diren pertsonen kale egoeran. Kezka bakarra dute: irtenaraztea, alternatibarik planteatu gabe. Donostian, lurraldeko beste hiri batzuetan bezala, etxegabetasunari heltzeko beharra saihesten jarraitzen da. Erakunde, udal, aldundi eta gobernu guztiei dagokien erantzukizuna da. Horren ordez, pertsona horien bertsio kriminalizatzailea azpimarratzen da. Pertsona batzuek egiten dituzten gizalegearen aurkako ekintzen erantzukizunak esleitzen zaizkio kolektibo bati.

Gai horri buruz poliziak eta udalak argitaratzen duten bertsioa bakarrik duen edonork, funtsean komunikabide gehienek zabaltzen dutena, El Infiernon bizi direnen ondorio kriminalizatzaile bat aterako du, eta hori ez da bidezkoa bertan bizitzera behartuta dauden gehienentzat, alternatibarik ez dutelako. Aldi berean, udalari balio dio egoera horri eusteko duen erantzukizuna saihesteko.