Txiste bat dirudi: badatoz “sozialista” monarkiko bat, hamasei urteko neska eta Botere gehiago baino  nahi ez duen tipo bat eta ezkerraren soluzioa direla esaten dute. Orain edonor edozer izan daiteke. “Nos mean en la cara y nos dicen que llueve [Aurpegian pixa egite digute eta euria ari duela esaten digute ]” esan ohi da. Baina errealitatea beste bat da: “Nos mean en la cara y nos dicen que nos mean en la cara” [Aurpegian pixa egite digute eta hala egiten digutela esan ere].

Sozialdemokrazia muturreko ezkerra eta nazionalkatolizismoa ideologia demokratikoa direla sinetsi behar dugula suposatzen da. Zein etsigarria benetan batzuek hala egitea. Baina ez da hau etsigarriena. Benetako arazo larriak ditugu eta klase politikoa ez da kapaz aurre egiteko. Etsigarriena klase politikoa aldatzeko ezintasuna da. Ezkerrak izen asko ditu, baina benekotasunarik ez.

Ez naiz guztiz zinikoa. Fridays  for Futuren mugimenduan potentziala ikusi dezaket. Miguel Hernándezek gazteria deitu zuen eta gazteek azkenik aurkitu dute kalera ateratzeko motibazioa. Ilusio askoz ikusi ditzakegu  8M eta 28J guztiak. Baina zerbait falta zaie: diskurtso berritzaile homogeneoa.

Errepublikarra bezala definitzea eta aldi berean monarkia defendatzea ahalbidetzen duen sistema bukatu behar da behingoz. Ez bakarrik sistema desorekatua delako, baita apalgarria ere delako.

Horretarako, gazteria atera behar da ostiral guztietan, larrialdi klimatikoaren atzean dagoen elite ekonomikoa salatuz. Gazteria pentsiodunekin atera behar da, metalaren langileekin, errefuxiatuekin, frankismoaren biktimekin. Gazteria ostiral guztietan atera behar da, eta asteko beste egun guztietan ere. Gurasoak deitu, aitona-amonak deitu, haiek ere gehi daitezela.

Adoregabetzea gaindi dezakegu, baina antolakuntza behar dugu horretarako. Benetako aldaketa lortu.