Etxeko emakume zaintzaileen eskubideen berdintasunaren aldarrikapena kudeatzen duten emakumeek deitutako greba, etxe barruko lanaren erregimenaren aurkako borroka kudeatzen dutenen greba, horrelakorik izan ez dadin. Emakumeen grebak eskatzen du Estatuak zainketen ardura har dezala, zainketa-sistema indartuz, eta ez dadila izan sistema ez merkantilizatua, ez pribatua, ez arrazializatua, ez feminizatua. Zainketa komunitarioen sistema bat sortu nahi da, non guztiok parte hartzen dugun eta bakoitzak dagokion erantzukizuna geure gain hartzen dugun.

Emakume migratuek ikusezin izateari utzi nahi diogu. Ez dugu emakume arraroak izan nahi. Ez dugu irregularrak izan nahi, emakume langileak izan nahi dugu. Ausartak bagara: familia, lagunak eta gure mundua urruti utzi ditugu urruneko lurralde batean gure burua berrasmatzeko. Gure lana baloratua izatea nahi dugu, egunero jaikitzen garelako ekoiztera, Espainiako ekonomiari laguntzeko. Nik galdetzen dut: Zergatik Atzerritarren Bulegoak ez dizkit paperak ematen, eta beltzean lan egiten uzten dit? Lan egiten badut, gizarte-segurantzari ekarpena egiten diot, eta nire harri-koskorra jartzen dut Espainiako ekonomian.

Borroka feminista hori ere bada: Atzerritarren Bulegoak legezko egin gaitzala, zergatik itxaron hainbeste, lanean ari bagara. azkenean lan egiten badugu hainbeste urte itxaron beharko dugulako. Politikarien bihotzak ziztatu nahi ditugu, adinekoen zaintzaileek profesional gisa soldaten aitorpena izan dezaten, horretarako prestatzen garelako. Adinekoak zaintzea sistema integrala izatea nahi dugu, non denek aukera berak izango dituzten, ez bakarrik gaitasun ekonomikoa dutenek.

Nire ustez, greba feminista emakumeen lorpen garrantzitsua da, mundua mugitzeko eta gure helburuak lortzeko gai garelako. Greba hau gero eta indartsuagoa eta sendoagoa izango den katearen lehen maila da. Garraiolarien, sindikatuen eta, oro har, komunitatearen laguntza izan dugu.

Cándida Rivas Mendoza, Bidez bide elkarteko kidea eta etxeko langile migratua