Orain artean, zinemarekin harreman oso gorabeheratsua izan dut, Guadiana ibaiaren antzerakoa izan da: egunero film bat ikusi izan ditudan aldiak batere ikusi ez dudan aldiekin txandakatu dira.

Parisen zinema ikasketak hasi nituenean, ikusten nituen filmak orrialde batean apuntatzeko ohitura hartu nuen. Astero, Sena ibaiak zeharkatzen duen hiriko zinema aretoen egitarau oparoa eskaintzen zuen L’officiel edo Le Petit Parisien erosteko ohitura hartu nuen, agerkarian boligrafoz markatzeko aste horretan ikusteko asmoa nuena. Horrez gain, hilero Cahiers du Cinema ere irakurtzen nuen. Ikasketen lehen urtearen buruan ehun film ikusi nituen. Nire hutsune zinematografikoak betetzeko aukera eskaintzen zidan karteldegiak, film berriekin batera, Nouvelle Vagueko Truffaut, Godard eta enparauen hasierakoak ikusteko aukera baitzegoen.

Parisen ikasle eta errefuxiatu gisa igarotako urtebete horren buruan, beste gauza asko bezala, ikasketak ere utzi behar izan nituenean galdu nuen zerrenda hori. Orduan ikusitako film batzuen izenburua eta oroitza baino ez zait gelditu, Bellocchioren Le diable au corps, Armendarizen 27 ordu, Cherifen Le thé au harem d’Archimède, besteren artean.

Harrezkeroztik eta ondorengo urte mordoxka batean, zinema aretoan film bat ikusteko izan ditudan aukerak bi eskutako hatzekin zenbatu daitezke.

Gogoan daukat, gaizki lotutako hitzordu baten ondoren hiri batean denbora egin behar nuelako eta iluntzean kalez kale ibiltzeak nire mugimenduak susmagarri egin zitzakeelako Titanic (David Cameron, 1997) ikustera sartu nintzela,. Gorroto dudan arren, hitzordu berrira garaiz iristeko, filma amaitu baino lehen atera behar izan nuen, neure kautan, kontsolagarri, “dena dela, badakit nola bukatzen den” nioelarik. Handik gutxira ohartu ginen polizia zerbitzuren batek arrastoa hartuta sartu nintzela zinema-aretora, eta handik gordelekuraino jarraitu gintuztela. Gordelekua utzi behar izan genuen arren, onik atera ginen hartatik.

Hilabete batzuen buruan gordeleku berri batean geundela, gutako batek bideo-denda batean zinta alokatu eta Titanic etxean ikusteko plana egin genuen. Ontzia ondoratzeaz gain zer besterik gertatzen zen jakiteko gogoz gelditu bainintzen. Orduko hartan bururaino ikusi nuen. Baina, egun gutxiren buruan, gordeleku hura ere korrika eta presaka utzi behar izan genuen. Geroztik, film horrek balbea ekartzen didalakoan, inork Titanic aipatu edo Celline Dionen kanta entzun eta urduritu egin naiz. Azkenerako, Titanic-ek zerikusirik izan gabe, harrapatu ninduten.

Kartzelan, eskuarki, ez da egoten film asko ikusteko aukera. Hala ere, kartzela aldiko azken urteetan, baliabide berezi batzuei esker, ez soilik filmak, baizik eta telesail ekoitzi berriak ere (La Casa de Papel, Breaking Bad, The Handmaid's Tale...) ikusteko aukera izan nuen. Egunero film bat eta telesailen baten atal bat edo bi ikusita oheratzen nintzen.

Garai hura gogora dakarkidanean, Laranja mekanikoan begiak bortxaz zabalik irudiz galkatzen duten Alex protagonistaren antzera ikusten dut neure burua. Nire kasuan, irudien bidez garuna lokarrarazi eta nindukaten ingurunea ahanzteko ahalegin hutsalean.

Horregatik izango da, kartzelatik ateraz geroztiko bi urte eta erdian dozena bat film baino gehiago ez dudala ikusi. Goragale modukoa sentitu izan dut etxeko ordenagailuan edo lagunenean Home pantaila handi batean film bat ikusteko aukeraren aurrean.

Eta zinemara bakarrik joateko gogorik ere ez dut izan.

69. Zinemaldiaren berri izan nuenean ordea, bat-bateko zinema-gosea piztu zitzaidan. Egitaraua hartu eta garai batean Parisen L’Officielekin egiten nuen moduan, ekitaldiak irauten duen bederatzi egunetan ikusi asmo ditudan filmak zerrendatu ditut.

Orain, bederen, filma ikusi ostean, garai batean egin ohi nuen legez, itzuli bat egin ahal izango dut, eta itsasoari begira eseri, begiak zabal-zabal.