Juan Carlos Perez konpositorea, Itoiz taldea desagertu ondoren, gero eta gehiago hurbildu da musika klasikora, eta oraingo honetan saiatu da hainbeste arrakasta izan zuten abestiei egitura sinfonikoa ematen. Printzipioz ez da ideia txarra, baina emaitza ez da biribila izan. Badu Perez-ek ‘ofizioa’ orkestratzerakoan, baina horrek ez du esan nahi suite honetan agertzen duen orkestrazioak benetako klasea duenik. Nahiko ondo gobernatzen du soka, hori bai, eta une politak lortu ditu sokazko instrumentuekin, hala nola, Lau teilatu kantaren sarreran, benetan fina. Baina gehiegi erabili du metala, eta ez modu egokiz, gure ustez. Bestalde, eta beti gure ikuspuntutik, gehitxo erabili du perkusioa... eta kanta guztiak perkusioaren apoteosi batekin amaitzen dira... oso prebisiblea, beraz. Esan bezala, egitura txukuna dute suite-aren numero guztiek, baina, bene-benetan, hobe kanta zoragarri hauek bere horretan uztea, beren izaera orijinalean. Perez-ek sekulako talentua duela frogatu du urte guzti hauetan, eta mundu klasikoan zeresana izango du, baina bertsiorik ez, mesedez.

Nahiz eta saioaren izenburua Itoiz Suite izan, Bilboko Orkestrak beste obra pare bat jo zuen. Charles Ives amerikarraren The unanswered question (Erantzun gabeko galdera) izeneko pieza inkietanteak, baleko interpretazioa izan zuen. Zaila da benetan sokarekin mantendu behar den pianissimo-a delikadeziaz eta aldi berean trinkotasunez mantentzea. Hor ibili ziren bilbotarrak, kili-kolo, baina tira, interesa lortu zuten.

Jean Sibelius-en Karelia suitea alaitasunez eta erritmoz jo zuten, baina soinua ez zitzaigun oso zaindua iritsi.

Propina pare bat eman zuten: lehenengoa, Juan Carlos Perez-ek eta Itoizko beste kide batek, Jose Garatek (egun Bilboko Orkestrako kontrabaxu-jotzailea denak) elkarrekin abestutako kanta bat, eta, nola ez, Lau Teilatu.

[Kritika guztiak Donostiako Musika Hamabostaldiko webgune berezian]