Beyoncé ao descanso dun partido de fútbol americano en Houston, Texas. A cantante estadounidense ha saído ao centro do estadio cun traxe de cowboy ao que tivo acceso. O chapeu cóbreo o bonito, as pernas as botas longas até os xeonllos. O escaso traxe branco móstralle as coxas e o peito e fai resaltar o resto das curvas do corpo. A sensualidade brota da súa imaxe, da súa voz, dos seus movementos. Ademais, non está só. Xunto a el, a tropa de figurantes está coreografiada como un cantante. Hai máis de cen, talvez duascentas, raparigas e raparigos, morenos a cal máis golfa, a cal máis insinuante máis que as súas actitudes, os seus xestos, os seus abalos. Os espectadores da retransmisión deportiva móstranse satisfeitos con tantos metros cadrados á vista das peles.

A de Beyoncé, por suposto, non é unha excepción, é unha regra. Os espectáculos da maioría das iconas actuais da música pop, tanto no home como na muller, compleméntanse co erotismo manifesto. É máis, os estilos en espuma non fixeron máis que aumentar a tendencia que vén de antigo. Considerouse como unha marca dun mercado gobernado por homes heteroxéneos a necesidade de espir aos músicos para vestir a música. Naturalmente, esta hipersexualización rebaixaríase coa chegada das mulleres artistas empoderadas. Pero non cambiaron nada. Esta é a estética ratchet, a última mostra deste fenómeno.

A música vasca non subiu a esa onda. A notoria apertura estilística que vén coñecendo desde a década pasada non trouxo consigo esa calidade tan propia da música internacional actual. Fíxoseme evidente o outro día ao ver na televisión a época de Mitoaro.

Desde moitos puntos de vista mencionáronse e eloxiado os dous grandes éxitos que Zetak ofreceu estes días na Navarra Area. As dúas actuacións, incluíndo aspectos socio-lingüísticos e non musicais, mostraron tantas arestas, que case se nos escapou unha cuestión case involuntaria, quizá insignificante, pero significativa. A aparición dos personaxes dos entroidos Momotxorro, Zipotero joaldun, Txatxo… non só enxalzou a mitoloxía vasca e reforzou o aspecto visual do espectáculo, senón que tamén supuxo un camiño para escapar ao perigo da sexualización. A diferenza dos Apolo e as Venus negras que rodearon a Beyoncé no Super Bowl, os enmascarados andróxinos de Mitoaro, desprovistos de sexo e sexualidade, achábanse tapados de arriba abaixo. Curiosamente, o de Arbizu chamaba ao akelarre e ao descontrol nas súas cancións, ou evocaba inesquecibles noites de amor. Non creo que haxa unha contradición entre miles de persoas reunidas alí.