En Nadal deixan un novo libro na mesilla de noite. Sobre a filosofía e a alegría da casa, escrita recentemente por Emanuele Coccia. A Coccia, filósofo italiano, popularizouse dando a coñecer as nosas conexións coas plantas no camiño cara á construción dun planeta saudable, e é significativo dedicar o seguinte ao espazo domestico. A filosofía e a arquitectura están unidas e teñen pouca fama de ser solidarias nos seus estudos de arquitectura, asombroso. Por outra banda, en filosofía as reflexións sobre a cidade son amplas, pero o espazo domestico está case sen explorar. Do mesmo xeito que na arquitectura, nas utopías da cidade xurdiron interesantes e amplos imaxinarios, pero os da casa quedan curtos. Ao mesmo tempo, por medio da casa distinguimos ao home do resto da salvación.

O filósofo di que a revolución moral da modernidade foi relacionar a nosa alegría co que facemos e amamos; o traballo realízase na cidade e o amor en casa. E di que, como continuación do espazo domestico, temos que pór o foco moral no hábitat da Terra na mirada contemporánea. Pero o artefacto da casa non é só un tema espacial arquitectónico, senón que na construción do recuncho máis íntimo do mundo hai cousas, animais, persoas, plantas, atmosferas, accións, imaxinarios, recordos. Na orde material da casa os obxectos e as persoas mestúranse afectivamente. A casa está estreitamente ligada á construción da identidade, pero esa individualidade non nos separa, ao contrario, é unha técnica material e psíquica que nos mostra que a nosa vida está enredada cos demais. As cousas que están concentradas en casa recollen o sentido cósmico na súa materia enerxética. E neste punto de pensamento, dado que o argumento se afasta da comprensión euclidiana da arquitectura, incluso aceptando tarefas que non son tanxibles que se superponen á casa, carecemos de recursos de sensibilidade para influír na saúde do planeta desde as casas...