Cando traballas con persoas maiores ou con persoas con diversidade física e neuronal, dásche conta de que a idea da competencia na nosa sociedade limítanos moito como especie. É dicir, o noso sistema ponche en valor por facer as cousas de maneira específica, e o que non o fai é incapaz para o sistema.

Nalgunha ocasión, as tecnoloxías foron extensións para aumentar as nosas capacidades; por exemplo, eu véxoo mellor grazas ás lentes. Con todo, hoxe en día, en lugar de aumentar a nosa capacidade coa dixitalización, diría que se están substituíndo. Seguindo co exemplo anterior, hoxe en día o teléfono pode “ver” os meus ollos en lugar dos meus e explicar o que ve.

No modelo capitalista que temos, as vías para xerar beneficios son dous: xerar valor ou reducir custos. Por iso, os propietarios do capital inventan camiños para converter o tempo e as capacidades das persoas en beneficios. O maior rendemento na vida, nesa visión do mundo, multiplícanse as tecnoloxías que representan as capacidades das persoas. Para xerar beneficios, na ecuación lineal dos propietarios de capital, non cejarán ata que o custo e a capacidade sexan variables que estean exclusivamente nas súas mans. Cando o consigan, non seremos capaces do sistema.

A experta en Linguaxe Cognitiva Lorena Pérez Hernández acaba de dar unha conferencia no meu pobo. Entre outras cousas, dixo: “Os falantes somos soberanos, falamos como debemos. O obxectivo subxacente á linguaxe non é comunicar, a linguaxe permítenos pensar. A lingua xera realidade”. Mentres non perdamos esa capacidade de crear unha lingua, haberá oportunidades de xerar novas realidades e de transformar a realidade da idea de competencia.