Copenhague, 18 de decembro de 1974 Ás doce do mediodía chegou un ferry ao porto, desde onde desembarcou un grupo duns 100 Santa Claus. Traían consigo un ganso xigantesco. A idea era facer unha especie de “Ganso de Troia” e, ao chegar á cidade, sacar por dentro os disfrazados de barba branca. Con todo, debido a unha serie de dificultades técnicas, decidiron arrastrar á ave xigante, feita a man.
O país estaba atravesado por unha grave crise de desemprego, e o peculiar exército de Santa Claus tratou de espertar á poboación sombría nos próximos días, repartindo caramelos, contando contos aos nenos, cantando panxoliñas nas residencias…
O 22 de decembro superáronse as barreiras da recentemente clausurada fábrica de General Motors e simbólicamente devolveuse a fábrica e os postos de traballo aos seus “propietarios”. Ao día seguinte, a véspera de Nadal, entraron no Magasín, o gran almacén. Colleron os libros, xoguetes e outras mercadorías dos andeis e empezaron a regalar aos clientes: “Bo nadal a todos! Hoxe ninguén ten que pagar nada!” gritaba. Os gardas de seguridade empezaron a retirar os agasallos á xente pola forza e os responsables alertaron á Policía. Os policías golpearon e arrestaron a varios Santa Claus entre choros infantís e protestas de moitos adultos.
Querían denunciar o sistema que impulsaba o brutal consumismo do Nadal entre a poboación axitada polo paro e, simplemente, “devolver aos traballadores os xoguetes e agasallos que eles mesmos fixeron”.
Unha Santa Claus conseguiron escapar e metéronse no banco máis próximo. Reclamaron 50 millóns de coroas, pero a súa intención non era roubar o diñeiro, senón conseguir un préstamo sen intereses que logo repartise o diñeiro entre os que máis o necesitaban. Tamén foron detidos inmediatamente.
En 1969 formaban parte do grupo de teatro Solvognen (“Carro do Sol” en danés), formado na comunidade Christiania.Nas próximas semanas
abriuse un debate nos medios daneses sobre os límites do teatro, a lexitimidade deste tipo de actos suprarregionales, os riscos que a liberdade de expresión podía xerar na democracia…
Pero a mensaxe que os activistas quixeron difundir quedou apagado. Querían denunciar o sistema que impulsaba o brutal consumismo do Nadal entre a poboación axitada polo paro e, simplemente, “devolver aos traballadores os xoguetes e agasallos que eles mesmos fixeron”.