Loita e metamorfose dunha muller
Por: Eneko Sagardoy e Vito Rogado.
CANDO: 1 de decembro.
ONDE: Sala Serantes de Santurtzi.
-----------------------------------------------------------
Inmediatamente despois de propor o plan, a persoa que decidiu comprar as entradas online chamouse a atención sobre o éxito dA loita e a metamorfose dunha muller: “Case todo está cheo. Un domingo pola noite, en Santurtzi. Que raro, non?”. Con todo, polo si ou polo non e polo afogo do fenómeno do sold out dos últimos tempos, nós tamén compramos as entradas. Polo si ou polo non. Cando chegamos á sala comprendemos o que ocorrera.
Veremos a obra desde o escenario; e, por suposto, o aforamento é moito máis reducido. A ambos os dous lados dun tablado longo e estreito (10x2 metros) hai unhas 50 cadeiras. Nun extremo do tablado había unha cadeira de brazos e unha cámara de fotos fronte a fronte; no outro extremo, unha cadeira e unha botella de whisky.
O relato A loita e a metamorfose dunha muller percorreu un longo camiño até chegar á forma dunha obra teatral en eúscaro. O formato orixinal da obra é literatura e Francia é a súa localización orixinal. Trátase do cuarto libro autobiográfico do mesmo nome do autor francés Edouard Louis. O último do catro libros de Louis, dedicado á nai, trata sobre a violencia e o sufrimento que sufriu na vida. O escritor é coñecido pola súa crúa maneira de presentar a pobreza, a violencia e as relacións familiares. O relato comeza cando descobre un autorretrato da mocidade da súa nai. Louise aproveita a foto para lembrar a figura da súa nai e, dalgunha maneira, recoñece o sufrimento que sufriu. O actor Eneko Sagardoy encarna a Louis e Vito Rogado na obra Monique ama (versión en eúscaro).
A obra durou pouco máis de 52 minutos e foi Sagardoy quen dirixiu o relato das palabras, converténdoo case nun monólogo. Rogado, sentado nunha cadeira de brazos negra, responde con xestos e palabras ás crúas pasaxes do seu fillo. O espectador, pola súa banda, percibe constantemente a presenza da súa nai. De feito, a expresión da cara de Monique está proxectada en pantalla grande en todo momento.
O relato fai un brutal repaso á vida de Monique, unha muller que sufriu a pobreza e a violencia dos homes. Polo menos así foi ata que con 45 anos decidiu fuxir da súa casa. Polo menos o seu fillo non confesara xamais á súa nai.
O único que se me fixo curioso. Escoitar de boca dun home a loita dunha muller que viviu en poder dos homes. Pareceume que a confesión do meu fillo lexitimaba a metamorfose de Monique. Coma se o seu propio devir adquirise un sentido, coma se a metamorforía requirise para a súa completa realización a tardía declaración do seu fillo. Talvez haxa detalles perdidos na adaptación, e debería coñecer mellor a obra e a vida de Louis para entender mellor a esencia e intención da obra. Namentres, quedo coa proximidade e interpretación de Sagardoy e e Rogado.