Para ter un coche (privado) en Xapón é obrigatorio dispor dun aparcadoiro (privado). A medida parécenos polémica, xa que a normativa (os sistemas de valores aquí) permite a ocupación de espazos onde o depósito do coche é público. É dicir, o problema concíbese como responsabilidade da publicidade recoñecendo que a presenza do coche forma parte da rúa inmóbil. O coche necesita un gran espazo territorial, inmóbil e en movemento, e considerámolo un servizo público. Asumimos ser así e afixémonos a iso até chegar a ter un dereito. A medida xaponesa pode supor un salto social (só o que ten diñeiro terá coche), pero ao mesmo tempo fará posible outras situacións: incorporar o coche compartido como modelo de transporte e socializar a necesidade dun sistema de transporte máis elaborado.

O costume, o aparcadoiro gardámolo baixo a nosa cama, no soto da casa. É dicir, a casa ten que ser soto, como é costume. A administración de vivenda pública das Illas Baleares ha calculado o custo da construción do soto dos aparcadoiros, que supón o 40% do custo total da construción. A aposta desta administración foi destinar o diñeiro dos aparcadoiros do soto a mellorar a calidade da casa. Enténdese dalgunha maneira que a calidade da vivenda é un dereito básico e que o vehículo privado non o é.

Existe unha serie premiada, The Architect, que centra a súa trama no debate sobre as cidades do futuro nos aparcadoiros do soto. A serie representa sen uso os enormes espazos de aparcadoiro que construímos, adecuando o uso da vivenda. Preto da ficción e conscientes do conflito do gran espazo de coches, hai arquitectos que deseñan aparcadoiros de vivendas algún día para facer habitables, levando o piso dos aparcadoiros ao semisótano, para que as casas reais melloren o delirio da ficción.