A terceira vez que recibía os mesmos datos que o estudante, non lembraba máis que esas frases tan usadas, nas que a nada esmagara a miña intelixencia: “Non somos nada”, “a vida non ten sentido”, “Deus, si é tan inocente como din, por que nos fai isto?”. Non estaba diante dun cadaleito, non era nin un tanatorio, nin un cemiterio. Era un impreso.

Quen lles ensinou a escribir, foder. Gobérnanos unha especie sen talento que debese manterse afastada dos libros, as letras. E gobernar en case todos os niveis. Nunca esperaba crer na meritocracia, aínda que en dirección contraria. Canto máis alto, menos talento. Comezan por casa, elaboran listas, clasifícano todo, e son capaces de pasar horas máis comprensibles, pero tamén de memorizar leccións longas, xunto con outras clasificacións e listas. E non é unha situación estática, si non loitamos, teremos que encher un formulario de exención para levantarnos da cama, ou o que nos diga que asumimos a responsabilidade do risco, por exemplo, si non queremos levantarnos un pé antes ou un pé máis tarde, si non queremos saír xuntos e dar un salto, porque iso provocará un incremento do 6% no risco de caerse o nocello, o doutor Massachusetts terá que mirar ao computador, e pagar. E como o que ten sentado en ouro será C1B2, ou Bacharelato e equivalentes, ou o que di a rúbrica, ou os tests, ou os diagnósticos, ou os nomes e apelidos necesarios para cobrar o RGI. E haberá alguén que diga ao teu lado “se non, o que realmente o necesita non o terá”. Quen realmente o necesita. Nunca me atrevo a preguntar que é “de verdade”. Témome que si lles parece mal facer a trampa na medida do posible, serán as condicións que marca o formulario “de verdade”. A realidade vén marcada polo formulario que vén de arriba. E esa xente repite desesperadamente “i-le-ga-a”, “non se pode”. “Temos as mans atadas”. “Pola contra, sabemos como facelo”. “Hai que ser realista”. Isto último é o que máis me gusta.

E é ser realista, encartar a realidade aos límites dos impresos. Cada oco que hai que encher sinálache o precipicio dos límites, ameázache co caos, coa nada. E entón, cando estamos a piques de autolesionarnos, sentimos estúpidos. Gañaron. Por que non facemos folga contra a burocracia?

Dei a volta ao enterro e respirei. O secretario miroume extrañamente. Tes algo no pelo. Son flores. De feito, algúns vivimos en contos. Era imposible.