É nai, de Perú, e non podería empezar a aprender eúscaro de cero, como lemos nos xornais (era mentira): aquí talvez si, porque aquí o concello garante ese dereito (Hernani). Si vénme a min ao finalizar o curso (tal e como me viñeron), preguntando que pode facer coa miña filla no verán, aínda que estea bastante ben na escola, porque a andereño díxolle que nas vacacións corre o risco de perder o eúscaro, e porque quere seguir estudando, teño que responderlle...

Si vides un par de meses despois de chegar de Marrocos para preguntarme que poden facer a nai e o fillo, porque vai empezar no instituto e non vai entender nada se non sabe eúscaro, terei que responderlle...

Si no verán (grazas ao concello, non porque haxa nada planificado en Euskal Herria) encontro no tren a un alumno que estudou dalgunha maneira en eúscaro. Sete meses despois de chegar a Honduras e pregúntolle que tal no instituto, si entende algo, como fai os exames, responderame que non entende nada, pero, bo, ás veces fanlle un “favor” para que os exames se fagan en castelán. E cando estamos a falar, si pregúntame onde pode estudar en eúscaro, terei que responderlle...

Respondo que non poden aprender, que non hai nada para eles, e que si ven a alguén falar diante da lousa, algún adulto, que mira atentamente e que di si coa cabeza. E si o que está ante a lousa está a darlles un discurso de concienciación (dibersin, penso) sobre a necesidade e a importancia de aprender euskera, as linguas minorizadas soben e baixan (as que se ouven sobre o eúscaro nas euskal etxeas de todo o mundo, non? ), o brazo para recollelo, e dicir ao orador que, para ter coidado, quizá poida ser plenamente consciente de que vai querer aprender euskera, porque o necesita, e si as necesidades non son dereitos, se alguén está a vulnerar o seu dereito. Que pregunte, e eu pregunto aos de arriba, aos que fan campañas electorais sen ver nunca aos de abaixo: estamos concienciados, agora que? Non poden aprender eúscaro.

Deixa de concienciar á xente, pon recursos.