Os primeiros de setembro, estreas, novidades e estreas: novo estoxo e caderno, primeiro encontro cos membros do grupo para os cursos e/ou actividades aos que se apunta, unha ampla oferta de actividades nas páxinas de publicidade onde poder encher a axenda do curso, compondo a propia. Para o profesor, unha nova xeración de alumnos entre os ollos e as mans. Na primeira clase do curso citámonos como nunha cita a cegas. Na querela entre descoñecidos esténdese unha emoción nerviosa polo corpo, unha pregunta irrefutable sobre como será a tempada que vén, no momento en que os medos pola inseguridade germinan.

Para pór nome a estas primeiras caras, na lista de nomes da clase de eúscaro da universidade pública de arquitectura de San Sebastián, hei visto que poucos nomes de orixe católica (Maria, Jesús, Dores, Begoñarik ez), sempre os clásicos Ane e Jon, e comprobar que a xeración de palabras e nomes de orixe natural non chegou aínda. Primacía dos nomes do Nomenclátor de Eúscaro. Os dous nomes tenden a mirar, un porque combina June e Chen e o outro porque ten un son doutros idiomas. En canto aos apelidos, os de orixe española e vasco están igualados en cantidade e non existen escritos europeos, africanos, eslavos ou asiáticos. Na clase non hai apelidos, nomes nin caras de América Latina; só un de raza negra e dúas de raza asiática. Pola contra, predominan a blancura e os nomes femininos. Pedimos que escoiten en voz alta as aliñacións de clase, comunicando aos demais a denominación que sente cómoda.

A radiografía aquí indicada poida que non sexa unha das mostras máis representativas do territorio vasco, e non se trata de extraer conclusións precipitadas. Pero sorprendeume como a diversidade que se observa nos institutos e bares da mocidade non chega á clase de arquitectura, cuestionando que a profesión da arquitectura aínda mantén na sociedade os signos da marca “elite”.