Estimada señora:

Que tal vai o verán? Espero. Nesta ocasión, vou ir ao gran, co seu permiso.

Como xa sabes, entrando na lóxica competitiva propia dos mercados ultra-liberais, os centros educativos deben pór en marcha todo tipo de "proxectos". Debes saber que moitos deles non axudan a conseguir os obxectivos reivindicados (convivencia, igualdade…), converténdose nun verniz cosmético. Estes obxectivos serían moito máis fáciles de conseguir si as nosas condicións de traballo mellorasen realmente.

Moitas situacións malas han empeorado nos últimos anos, por exemplo:

- En calquera momento do curso chégannos alumnos e alumnas que non falan unha (ou ningunha) das dúas linguas oficiais da Comunidade e temos que entrar na aula con moi poucas axudas (en número de horas e en persoal). Vulnérase o dereito á educación destes alumnos, non por culpa do centro (que fai todo o que pode), senón porque o Departamento de Educación non pon os recursos necesarios.

- Número de alumnos con necesidades especiais. Estes alumnos e alumnas necesitan adaptacións que adapten os materiais, contidos, procedementos, etc. ás necesidades específicas de cada alumno e alumna. Este tipo de adaptación esixe en moitas ocasións ao profesor unha formación que non ten e unha lectura atenta dunha gran cantidade de materiais, onde se dan instrucións e consellos xerais sobre como actuar, reunións ad hoc coa familia e o orientador do centro, visitas psicolóxicas, contacto, etc.

- Alumnado que precise de protocolos concretos (por exemplo, risco de suicidio ou acoso). A implantación destes protocolos pode ser incompatible con outras tarefas inevitables por un incremento significativo do seu número.

- Intolerancias e alerxias alimentarias do alumnado. Ante un problema, o profesor ou a profesora debe pór en marcha actuacións concretas e inmediatas na aula ou no coidado. Pero é posible que estea a atender aos alumnos que deben estar controlados en todo momento (os mencionados no punto anterior), como sucedeu en máis dunha ocasión.

- Disrupciones, conflitos de convivencia, faltas de respecto e agresións. O tema é moi grave, vai máis aló do noso traballo e debería ser unha reflexión profunda. Por suposto, é outra fonte de sobrecarga de traballo, frustración e tensión. Para solucionalo é necesario dotar aos centros de máis persoal especializado e, unha vez máis, alixeirar a carga docente.

Ademais, as actuais circunstancias sociais tenden a infantilizar e sobreproteger aos adolescentes e novos. A falta dun hábito de traballo frecuente (que ás veces pode dar lugar a unha patoloxía psicolóxica, pero que é consecuencia, entre outros factores, do decaimiento da autoridade paterna e docente) esixe que as relacións entre o profesorado e as familias sexan menos frecuentes. Necesitamos tempo e espazos de calidade para dar unha resposta axeitada e coordinado.

Todo iso fai que a síndrome do burntout sexa cada vez máis común entre nós. Os malos tratos da Administración educativa, que nin sequera nos atende o teléfono (fenómeno coñecido como "bunkerización"), pon un broche de ouro á nosa tarefa e engaden unha gran dor e sufrimento. Nestas condicións, o malestar físico, psíquico e emocional non son de estrañar e van levar, inevitablemente, unha deterioración da calidade do noso traballo.

Teño que acabar. A ver si este curso empezamos a solucionar os problemas baixo o símbolo de auzolana.

Esperando que sexa así, reciba un cordial saúdo.