Geissenkloesterle (Alemaña), fai 42.000 anos. Os que vivían na cova da conca do Danubio fixeron unha frauta con ósos de ave e marfil mamut. Na mesma época, os habitantes da cova de Divje Babe en Eslovenia tamén fixeron unha frauta co fémur dun oso. Estes son os instrumentos máis antigos atopados e datados até o momento. E, por tanto, sabemos que para entón xa se facía música. Pero os homínidos non necesitan instrumentos para facer música, bástalles coa voz.

Fai 530.000 anos os homínidos tiñan o óso hioides case en nosa mesma posición. É dicir, tiñan a capacidade física de facer sons e cantar. Que empezamos antes, a falar ou a cantar? A teoría de que a música e a linguaxe teñen o mesmo orixe foi obxecto de debate nas últimas décadas.

Recentemente, os investigadores da Universidade de Keio (Xapón) Yuto Ozaki e Patrick Savage publicaron un estudo sobre este tema na revista Science Advances. Tras analizar cancións, melodías e discursos de 50 idiomas, insinuaron que a música evolucionou como unha forma de comunicación máis eficaz e emocional.

Ademais, o propio Savage participou recentemente noutro estudo, liderado por San Passmore, da Universidade Nacional de Australia. A base de datos gratuíta Global Jukebox comparou os estilos e orixes xeográficas de ao redor de 5.000 cancións con bases de datos que recollen a diversidade xenética e lingüística. Os resultados mostran que a historia musical non está tan relacionada coa linguaxe e a xenética como se pensaba, senón que está máis preto doutros marcadores, como a organización social.

Estes estudos corroboran que a relación entre música e linguaxe é complexa e diversa. Suxiren que a música facilitou o desenvolvemento da linguaxe ao establecer unha base estrutural para a comunicación oral. Os traballos non deron unha resposta concreta á pregunta do título. Pero serven para profundar un pouco máis na conexión entre a evolución da nosa especie e a música.