Os meus ciclos comezan en setembro e terminan en xuño, en realidade, (ía porme, pero cada vez que utilizo o plural grítame un anano na cabeza, “serán teus!”), e así foi na miña vida, haxa ou non vacacións, teña ou non traballo remunerado no horario. Nin os aniversarios, nin o Ano Novo, é o lume de San Juan o que dá comezo á era da meditación. Nos últimos días, preguntados por “que tal”, as respostas non eran tranquilizador: “Estou de mal humor desde hai dúas semanas”, “prefiro non pensar até o luns”; “teño ansiedade”; “náuseas”. E non é que todos pasen un bo verán. E a algúns quizá lles guste o seu traballo. Para algúns, talvez este traballo sexa o principal teatro que enmascare o seu insignificancia. E con todo.

Andando por aí, paseando, aínda non empezara a preocuparme por non ter ao neno á vista: aprendeu a andar en bicicleta, eu non teño un no vehículo, o outro saímos andando. A diferenza de velocidade é enorme, perdo de vista todo o tempo, polo que os paseos xa non son descansos costumistas, senón thrillers. "Amaaaaa!", e dúas señoras correndo cara a unha forza centrífuga que me estaba tapando un coche aparcado. Sabía, naturalmente, que esta forza era o meu fillo. Atopábase debaixo da bicicleta, enredado dunha forma estraña. Si non se movía, non se movía, podería quedar así, ademais díxenlle “non te movas” e ás señoras “non toces” (“ah, estás aquí”). O único problema era que non podía saír, e iso mesmo afogábao (outros nos afogamos na bicicleta)(non elixín a metáfora axeitada, seguro, un lector san e non do todo vello, que aínda es un vehículo simpático).

Inventáronnos unha síndrome postvacacional, e en realidade parece máis san que o hamster que non quere volver á roda que o que non ten problemas para volver. Pero sempre somos inadecuados. Son inadecuados os nenos que non entran en clase (a ver cantos terminan este ano para entrar no tratamento ou medicamente na aula) e os nenos (que terminan nunha aula nada divertida chamada “divertíndose”, para que teñan claro “o normal” que non, “o que queremos” menos”); é inapropiado cumprir demasiados anos; non ter nenos; é inapropiado chegar doutro sitio; é inadecuado enfermar porque sempre fixeches algo; si fixéchesche algo mal;

A ver si conseguimos seguir o máis inadecuado posible (fermoso), sen ferir moito, até xuño.