Estimada Sra. Pedrosa:

Felicidades polo seu nomeamento como Conselleiro de Educación. Non é unha nova responsabilidade o que de agora en diante terás sobre ti. Tes que coñecer ben o Departamento de Educación, despois de catro anos como viceconsejero. Ao finalizar o curso, gustaríame lembrarlle algunhas cousas (para meditalo no verán, si apetécelle). Sei que temos visións moi diferentes da educación, e non teño nada que dicir en canto ao poder de goberno, eu son profesor e vostede conselleiro do Goberno, non menos. Pero estou seguro de que compartimos a idea de que debemos promover o uso público da razón. Avergóñome un pouco de ter que dicir algunhas cousas, pero bo, teño que dicilo.

Como ben sabes, a calidade do traballo dos profesores está a diminuír nos últimos anos, debido ao aumento constante da nosa carga de traballo. Este aumento da carga de traballo ten moitas orixes e reflíctese en moitos pequenos detalles. De feito, por ser pequenos, pasan desapercibidos ao principio, pero vanse acumulando como grans de area, formando finalmente montañas. Habería que facer un estudo exhaustivo para cuantificar ese crecemento do traballo e determinar cales das novas esixencias que se engaden ao que temos que facer non melloran o noso traballo, senón que o empeoran.

A dixitalización acelerada, de base material moi deficiente (por exemplo, por falta de mantemento axeitado de equipos informáticos), é unha fonte constante de inquietude e tensión, xa que moitas veces provoca perdas de tempo e perpetuación de tarefas.

Os portais e programas informáticos que utilizamos os profesores para os trámites administrativos e o aspecto burocrático do noso traballo (pór notas, controlar fallos, comunicar coas familias, rexistrar incidencias cotiás) son escasos e non están adaptados ás necesidades dos centros. Isto supón atrasar indefinidamente as tarefas que se deberían levar a cabo en poucos minutos. Un par de exemplos:

O profesor pode recibir a comunicación da nai dun alumno. Esta nai pode falar do seu fillo ou filla co nome de pila, sen primeiro apelido e sen especificar en que grupo está. Tendo en conta que segundo a materia un profesor pode ter entre 150 e 200 alumnos, as cousas complícanse. A solución non é ensinar aos pais a acudir a nós achegando os datos necesarios para identificar ao alumno. O erro está no propio programa informático, un pai debería ter uns campos obrigatorios para comunicarse connosco (pola contra non podería enviar a comunicación). Outro: para determinar que un alumno non está presente, temos que facer uns vinte clics para acceder á pantalla; un acto tan sinxelo como rexistrar unha falta, tendo en conta as circunstancias habituais do camiño, pode significar un atraso de 10 minutos. Non son máis que dous exemplos entre outros moitos. É especialmente preocupante si lembramos que o Goberno Vasco asinou un acordo cunha multinacional do sector para o uso de Workspace for Education, incluíndo diñeiro público.

As programacións e avaliacións con arranxo á última lei (deixando ao carón os demais aspectos que se poderían criticar) están a provocar un aumento das horas de traballo burocrático sen precedentes. Moitas veces, como digo, un traballo estéril que non mellora a calidade do ensino.

Moitos profesores e profesoras do ensino público agradeceriámosche que estudases estes temas co teu equipo e que buscas solucións. Pero, desgraciadamente, non sendo os nosos únicos problemas, nunha carta fareiche chegar outros tantos.

Se tes vacacións, goza moito.

Atentamente, T. M.