A economía mundial sufriu un importante repunte tras o COVID-19. Agora ben, os indicios de que este aumento chegou a unha fase de esgotamento están claramente condicionados pola crise climática: a taxa de crecemento da economía das principais potencias mundiais, a produtividade está estancada e os ambiciosos programas de investimento renovable están a desvanecerse por falta de rendibilidade.

Neste contexto, houbo un cambio de discurso: o mercado libre xa non é a solución a todos os problemas, a dogma laissez-faire limítase a personaxes como Milei. Parece que se está producindo un novo consenso, no que se aposta pola intervención pública na economía. A dereita e esquerda, está a devolverse a política industrial. En xeral, para quen sempre somos críticos co mercado libre e esiximos unha xestión pública e comunitaria da economía, sería sen dúbida unha boa noticia, pero máis aló dos titulares hai que fixarse no contido, porque non todas as políticas industriais son iguais.

O primeiro exemplo, o dos fondos Next Generation: dirixiuse aos grandes capitais, pero non hai probas claras de si influíu no nivel produtivo. Con todo, o que parecía un novo keynesianismo ecoloxista, está a substituírse por un keyneasianismo de guerra clásico. Mostra diso é a nova estratexia da Comisión Europea para a industria da defensa, que establece entre os seus obxectivos o fomento do comercio orientado á defensa a nivel interno, de forma que o 50% dos materiais producidos comercialícense dentro da Unión Europea antes de 2030.

Nese taboleiro de xadrez, onde nos situamos? O País Vasco destaca por ser exportador. Un terzo do que exportamos vai a Alemaña e Francia, precisamente, aos principais promotores da economía bélica e aos sectores que, directa ou indirectamente, son provedores da industria defensiva. A aeronáutica, a siderurgia e os vehículos son a metade do que vendemos a Alemaña e a terceira parte do que vendemos a Francia. Ademais, un 10% son armas e munición. Aínda por riba, segundo o Centro de Investigación para a Paz Delàs, o ano pasado as empresas de Hego Euskal Herria produciron material por valor de 500 millóns de euros para o Exército español. Por tanto, o deseño da política industrial do País Vasco require facer fronte a esta incómoda verdade e, en consecuencia, decidir como nos situamos nesta escalada belicista.