Os pintxos de moitos bares da Parte Vella donostiarra veñen dar servizo nunha furgoneta con permiso de acceso á parte vella donostiarra. Nos outros bares, para comer o pintxo de tortilla de pataca que preparan, hai que facer cola e coller a quenda á hora en que a furgoneta da mañá entra na zona vella. Unha tenda de tortas de queixo “Bask-txiskei” converteuse nunha sobremesa de prestixio, nun fenómeno gastronómico a través da escritura de basque cheesecake.

Unha coñecida sidrería de Donostialdea, unha desas de gran publicidade. Un gran aparcadoiro, un hotel de flores de mazá, un bar de mazá local, diferentes tipos de sidra, camisetas de fan de mazá, un espazo para difundir a cultura vasca da mazá no edificio da familia que no seu día levaba a produción de mazás. No escaparate do pequeno museo saúdache un bodegón con noces, chuletas e mazás de plástico. As fotografías de branco e negro do territorio adornan a entrada. Desde o lugar onde se sitúa a sidrería obsérvase e escoita a variante scalestrixa de Donostialdea. Nas terras circundantes esténdese o imperio da sidrería. Mostra un vídeo no que se anuncia que a sidrería é unha tradición modernizada. Isto significa que se modificou a escala de produción e mecanizouse o proceso. O líquido da sidra fano coas colleitas de oito produtores da zona, e cando a colleita é escasa debido ás inclemencias do clima, tráenas de Normandía e Alemaña. Nos arredores atópanse uns manzanos para que os visitantes coñezan de cerca as variedades de mazás vascas da sidra; no traballo vese a un traballador de raza negra.

Si dedicámonos á actividade de “dálle e difunde” o folclore vasco ou a identidade vasca, paréceme importante tomar conciencia da realidade distorsionada que estamos a ofrecer.

Naturalizamos a fraude á publicidade, asumimos a distorsión do produto no momento da venda e cando as vendas aumentan, a perversidad queda lexitimada e o denunciante ten o papel de bufón no teatro do territorio.