O outro día escribín unha mensaxe a META. Dei, pensei e púxenme a facer. Mark Zuckerberg non durmiu desde entón, porque non foi unha mensaxe calquera, escribinllo con bastante sequedad. Bordo, case. A través dun vídeo de Instagram decateime de que META utilizará a información que os seus usuarios compartan para adestrar “Intelixencia Artificial Creativa”. O billón dos perfís faralle ler imaxes e textos (din que non as mensaxes privadas; lastimosamente, podería haber algo de veracidade), e o sistema aprenderá as asociacións entre eles para que logo poida crealos.

Por exemplo, aprenderá que nos seres que se achegan á praia é habitual deitarse na toalla e facer unha foto das súas brillantes coxas, detrás do cal aparece a paisaxe, e que adoitan asociar ese momento coas palabras paz, paraíso ou vacacións. Aprenderá que as pernas e demais partes do corpo que ensinan son dun molde determinado, e que as interaccións aumentan considerablemente nas fotografías nas que a pel está presente. Aprenderá que a palabra paz relaciónase tamén cun paxaro branco no pico, que leva unha poliña, e con bandeiras de varios países, azuis, amarelos, negros, vermellos, verdes, brancos, estrelas, lunares, segundo o nicho ideolóxico do usuario. Poida que mesmo aprenda euskera, regular.

O que pasa é que eu non quería que ese “creador de intelixencia” aprendese tantas cousas, polo menos de face ás miñas fotos. Sufro o suficiente cando sinto que o meu entendemento analóxico produce pouco ou nada, e ademais para alimentar a un parásito que pode ser máis eficaz que eu.

Este vídeo que me apareceu ao azar contaba como non caer nesa redada de META. Pódese acceder á configuración de Instagram e enviar unha mensaxe no apartado de privacidade.

Envieille algo a Mark Zuckerberg, non emoticonos, non blandura, como cando o amante mal coidado escríbeche dicíndolle en que bar tes que prestarlle o seu xersei, sen deixarlle nin unha soa broma para un café:

“Ola (Non, creo que nin sequera me despedín).

Non dou permiso para alimentar a Intelixencia Artificial coa miña información, nin agora nin no futuro. Esta medida non respecta a miña intimidade e vulnera o dereito á miña privacidade”.

Chamei e deixei a Mark. O pobre home non me respondeu en toda a noite. A verdade é que non sabía si existía o “dereito á privacidade” das imaxes que cada un mostraba, escribino con esa certeza para que parecese duro, para que pensase que son un avogado, para que se asustase un pouco.

Non tiña moita fe; estaba convencido de que, ao aceptar os termos e condicións da creación, responderíanme que vendera a miña alma, e agora a miña cara é o logotipo dunha fábrica de xabóns xaponesa, ao estilo de Homer Simpson, ou como a de Bruce Willis, que me usarían para anunciar unha compañía telefónica rusa.

Pero Mark pasouse a noite chorando pensando como contestarme, porque á mañá seguinte, no correo, atopei esta carta:

“Analizamos a súa solicitude e aceptamos a súa oposición. Iso significa que a partir de agora cumpriremos a túa petición”.

Non é sorprendente? Así de fácil! David é capaz de vencer a Goliath. Non sabía o que dicía e tiña razón. Son seica un verdadeiro avogado? Que tipo máis hospitalario, Mark! Agora quédome máis tranquilo, isto si que é un servizo, pasarei outras dúas horas vendo vídeos curtos, a ver si dáseme outro consello para a soberanía dixital.