Escribo estas liñas ao día seguinte das eleccións ao Parlamento Europeo, os tempos escuros, o triunfo da Internacional Reaccionaria nas eleccións ao parlamento europeo. Xa viña de antemán e é a confirmación da fase conservadora que vivimos, pero xera medo. De feito, unha das grandes vitorias do neoliberalismo é a perda de capacidade para pensar colectivamente en futuros estimulantes. É neste baleiro onde o extremo dereito atopa o seu lugar nun presente incerto sen perspectivas desexables.

Nesta situación veño falar das utopías e da súa necesaria necesidade. Pensar en futuros desexables, estimulantes e emancipadores para trasladalos aos nosos quefaceres cotiáns. Seguramente no momento en que a subestimación de quen queremos falar de utopías de forma estratéxica vai recibir novos quintos. Temos que atopar novas formas de utopía, aínda que as coñecemos cunha illa, logo tivo lunares, planetas, estrelas vermellas, estados, comunidades compactas e outras formas que hoxe en día terán que adoptar a forma de ideas e imaxinarios que nos axuden a percorrer o camiño.

As utopías sucias, durmidas, múltiples, serán probablemente as que teñamos que construír en diante, xa que para traballar ideas utópicas avanzadas e desenvolvidas, deberán ter unha visión integral, con vidas viventes no centro, e que permitan analizar e desenvolver todas as posibilidades da vida, creadas polo solo, o barro. Deberemos desenvolver un enfoque transicional para pensar na soberanía colectiva dos ámbitos que fan posible a enerxía, a alimentación, os espazos de vida, o lecer, o coidado, a tecnoloxía, o traballo e a vida, para levar a cabo a transformación dos nosos corpos e relacións máis aló do modelo cis, patriarcal e antropocéntrico. Necesitamos unha imaxinación transhumanista, material e estimulante.

As utopías sucias foron sempre unha realidade no noso día a día, e debemos aprender de xente que xa viviu antes, porque para nós foron vidas, prácticas e proxectos que serían utópicos, e que hoxe seguen existindo. As que quizais deban transformarse para expandirse, pero que, aínda sendo sucias, móstrannos o camiño. En tempos escuros, para activar a internacional da esperanza, teremos que traballar as utopías aterradas, manchadas de terra, rizomáticas, desde o día a día. C. Ursula Como dicía Le Guin, "porque as nosas raíces están na escuridade, na terra que nos alimenta".