Na década do oitenta os mozos vascos cantabamos “si vis pacem, para bellum”. Si queres a paz, prepárache para a guerra, gritabamos en latín, sen comprender moi ben o significado da frase.

Naquela época, o conflito vasco estaba ao vórtice e o mundo vivía os últimos anos da Guerra Fría. As noticias sobre as armas nucleares eran constantes nos medios de comunicación: a bomba de neutróns, o escudo contra os mísiles, o botón vermello… o pan de cada día.

Un tempo de paz bastante longo tras a Segunda Guerra Mundial. En cambio, a suposta paz era unha realidade, porque a preparación para a guerra foi constante.

Logo chegou o momento da destrución dos mísiles nucleares, e parecía que se escorrentaría a pantasma da guerra a gran escala.

Pero os Señores da Guerra, a pesar de non ser globalmente, non abandonaron o seu traballo e desde entón estiveron rompendo a esas vellas pantasmas, que teñen negocio de guerrilla. Ao difundir os sons da guerra, provocan medo a que se produza unha parálise na sociedade e así cumprir o obxectivo de converternos en forraxes de canón para que o business avance.

Si vis pacem, para que non sexa certo para bellum, temos que axitar a parálise por encima.