Xunto co racismo, o machismo, o clasismo, e outro once, poderiamos situar tamén o ancialismo, a frivolidade. Aínda que a exclusión que se pode tolerar en función da idade é posible para todos, cando se cruza con outro tipo de discriminación, a realidade pódese endurecer. Simone de Beauvoir, por exemplo, aínda que non utilizou o termo interseccionalidad, reflectiu no seu traballo que o castigo que unha persoa sofre social e culturalmente na vellez é diferente si é muller. & '97; Que dicir, si a iso engadímoslle unha cuestión de raza!

A adicción, con todo, é un fenómeno que se produce nas distintas etapas da vida. Aínda que biológicamente temos unha idade determinada, os hábitos e pensamentos que hai na sociedade fan unha especie de clasificación social. Así, seremos demasiado novos ou maiores para determinadas actividades. Se alguén pensa que está a salvo deste xuízo, só ten que fixarse no que ocorre ao seu ao redor: aos máis novos atribúeselles falta de madurez para as actividades laborais, para as reivindicacións políticas ou para a sexualidade, en ocasións se infantilizan, pero os maiores xa pasaron, son demasiado maiores.

Segundo o informe da Organización Mundial da Saúde publicado en 2021 sobre a adicción, a maioría das persoas que sofren este tipo de discriminación é maior de idade, en moitos casos necesitadas de coidados, e entre os máis novos as mulleres teñen máis posibilidades de sufrir. Neste informe pareceume moi interesante fixarme no perfil das persoas que perseguen: xeralmente son persoas novas, predominantemente masculinas, que recibiron en moitas ocasións unha educación deficiente e que, curiosamente, son persoas ansiosas pola morte.

É, sen dúbida, un tema que aflora moitos cabos de fío. Co paso dos anos, todos sufriremos un cambio físico, viviremos momentos de vulnerabilidade, necesitaremos vixilancia e mesmo a morte, antes ou despois. A aceptación deste proceso non é unha tarefa lenta e existen resistencias. Proba destas resistencias é o inesgotable catálogo de servizos e produtos para o mantemento da mocidade. Existe tamén unha crenza que nos impulsa a vivir de forma activa (ás veces hiperactiva). Xérannos unha serie de necesidades que hai que satisfacer, moitas veces con ansiedades enormes.

Ademais, creo que as clasificacións sociais por idades tamén xeran competencia entre estes grupos de idade. Por exemplo, os pensionistas adoitan sinalarse nalgúns sectores polo exceso das pensións. Pola contra, os movementos innovadores que poden provir dos máis novos son, en ocasións, ignorados ou ridiculizados. Como un mundo limitado aos adultos. Detrás destas divisións de grupos de idade atópanse, por suposto, os intereses das casas de seguros, os desexos das persoas que solicitan a prórroga da idade de xubilación ou os lobbies que queren manter o canon de mocidade. E os discursos que estes últimos poden adoptar ao redor da adicción son preocupantes.

En realidade, a conciencia da problemática da adicción é cada vez máis ampla, e as iniciativas a nivel mundial e local son cada vez máis numerosas. Os encontros intergeneracionales servirán para abordar os múltiples temas que temos en común, para construír relacións sas, para afrontar os cambios que imos experimentar e para fomentar a cooperación. Pero para iso primeiro temos que recoñecernos, coñecernos e entendernos con honestidade, porque é imprescindible para aceptar, coñecer e comprender ao outro.