Na actualidade hai moitas aplicacións para comprar amigos: Os máis coñecidos son AlquiFriend e Ameego, que parecen funcionar moi ben, sobre todo nas grandes cidades de Estados Unidos. Teñen uns 600.000 usuarios. Paga 120 dólares a alguén e durante un par de horas vaise contigo ao restaurante que queiras para facer a compra ou pasear. Os chistes que fas rin con entusiasmo e prestará moita atención a todas as cousas que dis. Compañía para estar contigo sen discusións nin desacordos. Serás o señor e o dono do teu amigo!
Porque o mercado quere converter calquera cousa en obxecto e pola á nosa disposición. Pero é posible? Hai algo fóra das garras do mercado, inaccesible?
Quizá a mercantilización da vida actual confunde dúas cousas distintas: comprar algo, ser dono del e estar en resonancia con algo. E non coinciden. Os publicistas queren predicir a resonancia das mercadorías, véndennos experiencias. Pero é posible que compre os asentos máis caros para un concerto e que o concerto non me emocione, non me diga nada. Non se pode planificar “Hoxe emocionareime!”, “comprei entradas para o concerto e teño dereito a ter a vivencia correspondente! Como non me puxo o cu da galiña despois de pagar tanto?”.
Na medida en que a sociedade actual quérenos pór todo ao alcance e apropiarnos de todo, afástanos cada vez máis da alegría de vivir. Contradición gorda!
Esa é a contradición estudada polo pensador Hartmontaje Rosa no fermoso ensaio Inaccesible. O libro comeza cunha reflexión sobre as nevadas: “Lembras como viviches a primeira nevada cando eras neno?”. A neve visitábanos de súpeto, era fugaz, rara, transformaba o mundo sen a nosa intervención, unha especie de agasallo inesperado. E nese encontro co inaccesible reside a experiencia da vida. Cal é a hipótese do escritor? Na medida en que a sociedade actual quérenos pór todo ao seu alcance e apropiarnos de todo, afástanos cada vez máis da alegría de vivir. Contradición gorda! Pero a verdade é que a lóxica da propiedade ou da resonancia son moi diferentes.
A resonancia, con todo, non é unha concepción do mundo, senón unha relación musical co mundo… Na actualidade, pola contra, téndese a colocar a música en todas partes: no supermercado, na sala de espera ou no ascensor. Sinal de que as cousas deixaron de cantar? Cortámoslles as ás e deixaron de ser paxaros? Lembrando as palabras de Rilke: gústame ouvir o canto das cousas, pero compro cousas e quedan mortas.