Unha vez lin a Ana María Matute que os bicos que se dan nos aeroportos son máis reais que os que se dan nas vodas, e que o mesmo ocorre coas oracións, que os hospitalarios son máis honestos que os das igrexas. E eu estou aquí, no aeroporto de Noáin, un sábado pola mañá. Facendo sociología do aeroporto, hai dous tipos de xente esperando o avión que chega desde Madrid: Os que esperan familiares que chegan da latinómica e os nenos que esperan ao seu pai –si, xa digo pai–, normalmente coa súa nai. Eu teño as chaves e o ticket do parking nas miñas mans para sacalo canto antes. Mentres esperan, sempre hai un cartel feito a man que dá a benvida. Pensei que a min nunca me fixeron iso, pero si que me avergoñei cando estiveron esperando a min co afix Embassy of Spain, cando lle contei a quen estaba no asento de á beira que o eúscaro é a miña lingua, que son vasco… Porque, como bicos, son máis reais os carteis dos aeroportos?