As persoas que traballan na gandaría buscan un equilibrio entre a óptima calidade de vida dos animais e a viabilidade económica da produción. Os seres humanos habemos posto ao mundo moitas limitacións físicas para protexer o que é “noso”, para protexer aos nosos animais das ameazas externas: raposos, lobos e outros depredadores, e en busca da influencia que teñen os corpos dos nosos animais na nosa calidade de vida, fixemos da paisaxe un mosaico de medos humanos.

As tecnoloxías para o coidado dos animais sofisticáronse e hoxe en día empezouse a transformar a imaxe superficial do mundo, que se protexía con medidas físicas, agora pódese protexer con datos. Cun cencerro electrónico dos animais no pescozo, envían ao pastor información do lugar onde se atopan por GPS, que tamén pode ser unha máquina, e controla aos animais mediante pequenas descargas eléctricas en función da zona de pasto que ten definida. Deste xeito, os animais poden estar controlados de forma automática en calquera lugar e non pór as súas vidas en perigo. O mosaico do medo xa non estará á vista, gardarase nos computadores. Parece que esta práctica pode achegar algúns beneficios adicionais, como a solta de animais no bosque e a redución dos riscos de maleza e incendio. Os depredadores tamén poden ter a súa vida protexida, xa que cando van atacar a un animal “propietario” co seu cencerro, recibirán unha descarga, co que desaparecería a causa de que os humanos acabasen cos seus depredadores.

O que está claro, e coa nosa forma de xestionar os animais podemos ver facilmente que o medo é un dos responsables do modelo mundial no que vivimos os seres humanos, e que eses medos foron destruídos con tecnoloxías que nos facilitaron a opresión e o control. Chama a atención que a tecnoloxía aplicada sobre a natureza e os animais utilizámola a miúdo para facer fronte ao medo que nos causan os seres de nosa mesma especie.