Normalidade
Os nenos rin, tranquilos, no medio dun corte de camiño. Están afeitos vivir do cristal á crise. Non é noticia. Cando a violencia sobe, Haití aparece na televisión. Durante un tempo. Vende a violencia. Polo menos un pouco. Pero a extrema pobreza e a corrupción endémica non son espectaculares, os furacáns ou os terremotos si. Mentres, non hai poder político, prevaleceu a lei dos grupos armados, miles de mortos e desprazados. A situación de emerxencia está marcada desde hai tempo pola violencia. E a solución da chamada “comunidade internacional” foi a habitual: o lume. Ante os problemas estruturais dun estado neocolonial fracasado, miles de homes armados son enviados a Haití, un Policía de varios países, dirixido por Kenia e recrutado por EE UU. Iso tamén é normalidade. Desde o punto de vista histórico haitiano, a intervención imperialista estranxeira foi a que potenciou a constante cadea de crise.
Fotografía: R. Espiñenta – AP
Texto: Axier Lopez
Copenhague, 18 de decembro de 1974 Ás doce do mediodía chegou un ferry ao porto, desde onde desembarcou un grupo duns 100 Santa Claus. Traían consigo un ganso xigantesco. A idea era facer unha especie de “Ganso de Troia” e, ao chegar á cidade, sacar por dentro os... [+]
Non quero a xente que non saiba compartir o paraugas. Non amo á xente que camiña demasiado rápido cando non son eu, nin á que camiña demasiado amodo (bo, iso si un pouco, pero só un pouco). Non me gusta a xente que senta no asento do corredor no autobús. Non me gustan os... [+]