Os nenos rin, tranquilos, no medio dun corte de camiño. Están afeitos vivir do cristal á crise. Non é noticia. Cando a violencia sobe, Haití aparece na televisión. Durante un tempo. Vende a violencia. Polo menos un pouco. Pero a extrema pobreza e a corrupción endémica non son espectaculares, os furacáns ou os terremotos si. Mentres, non hai poder político, prevaleceu a lei dos grupos armados, miles de mortos e desprazados. A situación de emerxencia está marcada desde hai tempo pola violencia. E a solución da chamada “comunidade internacional” foi a habitual: o lume. Ante os problemas estruturais dun estado neocolonial fracasado, miles de homes armados son enviados a Haití, un Policía de varios países, dirixido por Kenia e recrutado por EE UU. Iso tamén é normalidade. Desde o punto de vista histórico haitiano, a intervención imperialista estranxeira foi a que potenciou a constante cadea de crise.

Fotografía: R. Espiñenta – AP
Texto: Axier Lopez