Levan a casa os carafio, como unha mochila enrolada, transportando aos que necesitan para vivir. Con todo, as casas pódense rascar e dividir en dúas. Mesmo se duplican de cando en vez, aínda que de forma provisional, pasando de ser fortaleza a ser carga. Ane Labaka Mayoz (Lasarte-Oria, 1992) dedica o libro Un máis que os carafio (Erein, 2023). Entre outras cousas, a aqueles que tentan crear algunha forma de romper a cuncha en mil pedazos e que os anacos volvan unir.O ruído de

tres bágoas sobre o prato interrompe o silencio na cociña tras recibir a noticia da separación dos pais. Este é o punto de partida da historia narrada desde o punto de vista e a voz de Sara. Sara é unha nena de dez anos que trae nas súas páxinas o cambio, os duelos, as preguntas, as incertezas, os medos, a culpa, etc. que supón a separación dos seus pais. O lasartearra plasmou en detalle o relato dun tema con moitas arestas, especialmente na lucia emocional que carrexa o camiño e as formas de repulsarlo.As relacións e

conversacións mantidas coa nai, o pai, a Terra que lle acompaña e con outros personaxes e cun mesmo, levan ao protagonista íntimo a esclarecer o estado do amor. Con isto, o libro ofrece ao lector un novo punto de vista para mirar o que se adoita considerar un acabado do amor, que en definitiva é o que predomina no libro: o amor, aínda que cambie de forma.

Chama a atención a precisión do autor á hora de crear escenarios e adaptalos ao momento de vista do neno, así como a linguaxe e o imaxinario utilizado en xeral. Un exemplo diso é o da cociña xa mencionada, na que o protagonista nos di que naceu un ourizo no buraco da garganta, que reflicte as discusións e reconciliacións cos seus compañeiros durante o recreo, que ao principio lle estraña a manzanilla vólvese máis “caseira” a Sara ou que na do psicólogo atópase fronte a unha caixa chea de area.

Labaka ofrece nas súas páxinas novas formas de percibir o tema na sociedade, entre as que se atopan o sufijo “-arca”, que é capaz de reflexionar e as árbores xenealógico que se fan na escola. Así mesmo, estes e outros se propoñen centrar a diversidade de modelos familiares.O

libro é un abrazo para os oscólicos: tanto para os que están a vivir como Sara, como para os que teñen partes puntiagudas dese caparazón atadas nas cavidades.