Grazas, o eúscaro, por mostrar os síntomas da nosa enfermidade. Porque aquí parecería que non temos problemas, si non fose por ti, que non hai subordinación, que é posible vivir coma se non pasásemos nada importante. En fin, gustaríanos que iso non fose unha quimera fantasiosa, pero, como non é así, o eúscaro adoita vir sacudir esta sospeitosa normalidade que vivimos. Que as cousas non van ben, que o uso vai baixando, non se que sentenzas ou medidas inxustas tomaron. E, mire, somos conscientes de que temos un problema, que o problema do eúscaro segue igual, e preguntámonos como pode ocorrer iso, por que, que calculamos mal, ou que fallamos na nosa estratexia.

O eúscaro pon de manifesto os síntomas da enfermidade que padecemos os vascos, porque a lingua é a nosa peculiaridade máis espectacular como pobo. E menos mal, porque só os síntomas poden conducir a unha enfermidade no interior do salvaxe, xa que só a través deles sábese que algo non vai ben para buscar un fármaco eficaz e polo no tratamento axeitado.

Para iso é necesario realizar un diagnóstico axeitado. No caso dunha cefalea, por exemplo, hai que saber que é o que provoca a dor, si a hemicrania é un episodio, ou si débese a un tumor cerebral, porque se necesitan medicamentos diferentes, ou ben porque un tumor non pode ser tratado como unha hemicrania. Eu diría que niso non estamos ben, porque, como podemos sorprender si non pola situación de dependencia lingüística dun pobo dominado? Por que nos sorprende a noticia de que nun pobo oprimido a linguaxe é oprimido?

Sorprender e agredir con iso mostra a posición política dos vascos: que na nosa situación a situación do eúscaro pode ser tan inocente como a de até agora, ou que a orixe do noso problema é unha decisión arbitraria deste tipo de xuíces ou non se que decreto ou lei é tan escasa como para crer que é unha vulneración.

Claro, é verdade que podiamos vivir ben, si, pero nunha vida guetto-precaria como esta, instalándonos nunha actitude sen a máis alta ambición política que necesitariamos, cedendo. Pois ben, imos conformarnos con eses lobos, que só loitamos pola súa cantidade, pero que non pidan que logo a saúde e a calidade de vida que só as linguas dos pobos libres poden ter para nós, tamén para nós, porque damos un espectáculo moi lamentable cando queremos e esiximos os seus privilexios sen ser pobos independentes.

Si queremos dignidade para o eúscaro, pongámonos no camiño da máxima política necesaria para a liberación do pobo, convertendo cada preocupación que nos xera a lingua en dose de enerxía para a independencia. Porque os síntomas do eúscaro son causados pola opresión estrutural que España e Francia exercen contra o noso pobo, posto que a eliminación desa opresión é o único fármaco que pode garantir a supervivencia do eúscaro, na mesma medida que é a única vía para a supervivencia do pobo.

O outro, os medicamentos paliativos medicinais non son máis que un camiño estéril que debería recoñecer o primeiro papel das institucións políticas a favor do eúscaro (e do País Vasco), sinalando esa opresión, e propondo estratexias eficaces e cribles para liberalo. Pero como non se fai nada así, entón corresponde ao pobo denuncialo e tratar o noso problema por outras vías.

Somos moi irresponsables e estamos a pagar caro, moi caro.