Mariana Mazzucato e Rosie Collington acaban de publicar o libro Gezur Handia. Nel analízanse os efectos negativos que as oficinas privadas producen no deseño das políticas dos gobernos en nome da eficiencia económica. O subtítulo do libro debuxa o contido: “A industria da consultoría debilita ás empresas, infantiliza aos gobernos e fai perder a economía”.

A reputación académica e política de Mazzucato co libro Estado emprendedor en 2013. Desde entón conseguiu axitar o debate oficial sobre como analizar e representar a economía, a creación real de valor e a intervención dos gobernos. Hai que ter en conta que a propia socialdemocracia, tras a década de 1990, aceptou a perspectiva liberal ortodoxa da economía no final da historia. A ortodoxia provocou a abolición do poder público e a elevación dos axentes privados, coma se estes últimos tivesen un interese propio polo beneficio común e o seu obxectivo final non fose o de incrementar os beneficios.

A obra de Mazzucato rompe esta narrativa, provocando coas súas prudentes investigacións un gran mito hexemónico. Pon en cuestión as bases da lóxica liberal ao chamar a atención sobre a importancia dos diversos enfoques e institucións no ámbito económico. Nestes traballos centra a súa atención na importancia da intervención económica do poder público e proclama que é un actor crave para fortalecer a economía, a innovación e a eficiencia. Máis aló da deterioración da paradigma económico oficial e a construción dunha alternativa a favor do sector público, sacou á luz, xunto con Collington, un estudo crítico sobre a necesaria asesoría poderosa, co novo libro.

O libro analiza a traxectoria de McKinsey, Boston Consulting Group, Deloitte, PwC, Ernst & Young, KPMG e outras xigantescas oficinas de prestixio oficial. E conclúen firmemente que o modelo de facer os seus negocios e de influír no sector público é unha gran mentira, como suxire o propio subtítulo.

Utilizando numerosos exemplos e casos prácticos a nivel mundial, a investigación analiza en profundidade que a incorporación destas consultoras ao centro da xestión pública ha suposto máis que beneficios para os cidadáns e para a economía. Pero hai unha excepción, os directivos e accionistas das corporacións, cuxos ingresos foron enormes.

Á crítica que ambos os autores fan ás grandes empresas consultoras hai que engadir a acusada ás autoridades públicas. De feito, desde a responsabilidade institucional ábrense as portas aos consultores todopoderosos de forma paralela e transfírese a capacidade de establecer as liñas xerais das políticas públicas. Desta maneira, o poder público expulsa a responsabilidade das súas políticas e evita a presentación do necesario ante a sociedade.

A Gran Mentira trae á praza a forza que certos factores sociais e institucionais teñen dentro do mecanismo e a lóxica da economía. Cos raios de luz que é imprescindible para emular as nubes negras da economía actual, Mazzucato e Collington dan outro paso teórico fundamental para que o interese xeral prevaleza nas políticas públicas.