Onde está o barrio localizado? A imaxe pregunta. Por derívaa que adoptou o noso contexto edificado, salvo que o que vemos na imaxe sexa un novo barrio de proximidade, na maioría dos casos non atoparemos nada que poidamos identificar na imaxe. Meteunos nunha trampa, xa que a resposta pode ser Zarautz ou Mungia. Moitos dos novos barrios compleméntanse coa repetitividad dun tipo de edificación, desenvolvida por unha empresa construtora e levada a cabo por un único arquitecto. Noutro país, o desenvolvemento do novo barrio consegue facer as mesmas empresas construtoras, ben por concurso público ou pola confianza do promotor privado, e a empresa acorda xogar co mesmo arquitecto e o arquitecto decide repetir o mesmo modelo de barrio. Repetitividad no modelo de casa, deseño de portal, composición de fachada, material e cor do edificio, mobiliario das plazuelas que forman os edificios. O resultado é unha paisaxe urbana edificado monótono convertido en franquía arquitectónica. Non pensemos que exista un desexo de crear unha imaxe de marca dos construtores e arquitectos ou que exista unha crenza modélica dun barrio. Si o modelo que se repite é bo e fermoso…

Si empezamos a cualificar a calidade da paisaxe urbana, o testemuño sería de vital importancia. Á hora de atender o contexto, a composición dos novos edificios sería un diálogo cos elementos xa existentes na contorna. O método para pensar o diálogo pode ser repetitivo, pero suporía un resultado propio. Elementos situados en primeiro plano (unha tenda, unha peculiaridade xestual da rúa) e planos afastados (copas de árbores, cima, horizonte). Ao afinar a sensorial, o reflexo do sol no edificio ou as vibracións da combinación de materiais, temos elementos para arraigar ao lugar con esta riqueza perceptiva, facéndoo identificable.