A pesar de que eu parecíalle Escorbutin na miña mocidade, Antton Carretero, nacido en Aramaio, sempre tivo unha mirada máis longa: punka si, por suposto, e a kinya é mellor, pero fíxase en moitos outros estilos pasando por prexuízos, canallagos, máis sensibles… Todos eles axudan a aflorar destroyer interior e miserias. En 2019 comezou a baleirar e musicar en palabras as pantasmas internas e sociais, e aos poucos logrou formar equipo no baixo e coa batería de Barba (Os Cretinos). Pero a pandemia e Antton mergulláronse noutros proxectos interesantes (112, Chulería Foder!) O Volquete foi abandonado durante moito tempo. Así, Antton gravou tres discos en pouco máis dun ano despois de facer o fundamento, e este último. No mesmo local de ensaio, e baixo

a dirección de Mikel Arriaran Arri, Never Surrender, Arkada Social, Deas-Kontrola, realizáronse sete cantos, sacando así o seu propio NON-DO. Sen dúbida, a longa espera mereceu a pena. As palabras e a voz teñen moita importancia, afastáronse do habitual, gústanlles os semi-tempos, e son moitas as perlas de Antton vomitadas con imaxinación e voz de rúa: Somos pos e calendarios, Ir ao bar non é militar, Os teus abrazos van ser o meu mortaja…

Xúrocho pola miña liberdade é un cardo amargo á sociedade, que combina guitarras escuras e temco con brillo en 1977. Merdas da TV é máis intensa, con moitos cambios, e ten guitarras post-punk como A URSS e Biznaga, hit! Ir ao bar presenta pub-rock, rock and roll e cheiro a esmorga. Cinco autobuses de segunda man tamén é enorme, punk-rock forte e firme, tamén pegañento. Sección de conxelados dá rock curriqui, rueiro e vivo. Mortaja é a esencia do punk sinistrado, que en cóctel parpadea a Paralisis, Lords of The New Church e Gabinete Caligari. Para terminar, As canceiras é unha balada rockeira que se volve maligna e agre.