Abrimos o libro de poemas de Oihana Jaka e atopamos dúas ofertas. Un pai e outro fillo. Cabe destacar pola súa relación directa cos poemas que atoparemos. O libro estrutúrase en

tres partes: Hamaika urte, Hamaika hilabete eta Hamaika egun. O número once tamén é unha maneira de dicir moito en eúscaro. Son os intervalos de tempo que se introducen un dentro do outro, ano, mes e día, e poden dar lugar á figura matricial que se cita no libro. Creo que soubo devanar o tres partes: a través de diferentes significados dados ás mesmas figuras, entre outros. Na primeira parte o eu poético fai referencia á idade que tiña cando

morreu o seu pai. Neste apartado atoparemos poemas que falan da pegada que deixou esta temperá perda, por exemplo, nas dúas últimas liñas do último poema: A morte do meu pai faríame

máis libre, / para liberarme si non fun tan novo. O poema da páxina 17 está escrito en espello. Utiliza as mesmas frases de arriba abaixo a abaixo, formando así un precioso palindromo. Eu poético, que segue celebrando os aniversarios do seu pai, vive como un espellismo, e creo que a forma e os aniversarios do seu pai recolle marabillosamente o seu contido. Encantoume tamén o poema que reflexiona sobre como (a) os seus mortos non se sabe como (20). Na segunda parte, o eu poético fala da perda do neno que perdeu

antes de nacer. Onde van os nenos que non naceron? / Agora o meu ventre é unha casa buxán (27). Eu poético fálanos tamén do embarazo dun segundo fillo antes de saltar ao terceiro episodio: Teño dous corazóns / e non son monstro. / Un matrimoniado dentro doutro / só./ A terceira parte é a máis longa e o título está limitado polo

tempo que tarda o undécimo día en volver do hospital a casa. Fala do parto que ocorreu de forma indeseada, coas dores, manchas e feridas que iso ocasionou. As dúbidas que suscita o nacemento despois do neno perdido, o medo a esquecer esa mancha, etc. Neste apartado o autor utilizou imaxes poderosas: A onda que se me meteu da orella / que saíu da pata / alagada. - Con peixe (57). Ou a vejiga amnésica (62). Ás veces pareceume confuso a quen se refire ou a quen fala a voz. Gustoume o estilo: de cando en vez é correcto

e cru, fai un bo uso de imaxes e metáforas, subliña a linguaxe e os detalles cotiáns, utiliza xogos enxeñosos de palabras... Ione Gorostarzuren lembroume o libro "Non é o parto", que, aínda que diferentes, vexo a necesidade de nomear algúns temas. E tamén me tomei o cheiro de Karmele Igartua: vendo como a imaxe do mar adquire diversos significados ou nese poema da páxina 65 (non é o mesmo...). Eu tamén vos convido a penetrarme nese mar.