Cando escribo esta columna, as vacacións escolares están a piques de comezar. Non hai máis que compañeiros e alumnos. Vas ir a algún sitio? Si, non podes cortalo. Si quedas en casa, sairache á vista a chamada de traballo: copias a corrixir, cursos a preparar, artigos que queres redondear, preparación das asembleas de asociacións que segues… Algúns levarán o computador ao lugar de vacacións para adiantar o traballo, para non perder tempo, pensando que a reincorporación sería demasiado dura. Ademais, desde hai uns anos, os alumnos e os burasos consideran normal manter unha relación fluída cos profesores, sen que se acepten interrupcións. E si consegues despedirche do traballo, unha vez chegado ao lugar de vacacións, que farás? Si quedas só con andar, organizar visitas, saír coa familia…, collerás o libro ou o texto que vos desesperou de ti para ler ou escribir varias liñas de fite-fite. Ao final volverás igual canso, despois de xestionar mil cousas.

A verdade é que non quedas enseguida. Pero queres parar? Por sorte, non. Por que? Quizais porque aínda che atentas inconscientemente a que a túa vella voz, non facer nada ou dedicarche a un pracer buxán é unha desidia. Dicíanos o meu avó: “Lan sanja, pausa”. É dicir, descansar, non é estar sen traballar, pero cambiar de ritmo de traballo. Quizá non te adoitas do traballo porque o instinto de crecer durante séculos vincula á morte co medo, a sede de inacción do teu interior. Segundo o poema Insomnia da poetisa rusa Mariña Tsvetaieva, resoando ao filósofo jansenista Blaise Pascal: “Non durmir! Faino duro! É verdade! / Si non, é un soño eterno! / Si non, é un soño eterno!”. Talvez te empeñes en traballar porque esta sociedade tola imponche unha enorme presión, porque non podes perder o fío, aínda que sexa temporalmente, non podes quedarche sen facer nada. Durmindo.

Si a zona ten tempo, que non durmiches o que queres? Si non compite co espertador, polas mañás, a ver si o zoine empezará o día primeiro? & '97; Tanto que facer, tan urxentes son os deberes persoais e colectivos. E ten Axular lida, sabe que non se poden deixar para o futuro.

O soño: aínda é un tema tabú. É o tema que, de forma interesante, aborda o semanario francés Lle un hebdo, de 10 de abril. Neste número aprendín que hoxe en día o 45% dos de 25 a 45 anos afirma non durmir o suficiente e que os problemas de soño incrementáronse enormemente en toda a sociedade, en todas as idades, en todas as clases sociais. O sociólogo C. Rauch demostrou que as mulleres sofren sobre todo o mal soño e nun só día cometen catro “días de traballo”: actividade profesional, traballo doméstico, traballo emocional e traballo nocturno, en lugar do soño. Pola súa banda, P. Zawieja analiza en que medida é rendible o tempo que teriamos que pasar durmindo ao gran capitalismo. Propón unha historia psicosociológica clarificadora do esgotamento, explicando os novos tipos de situacións actuais, como a “unidade informativa”, o exceso de carga ou a incapacidade de descanso.

Chegounos o pracer do soño, un momento especial no que cada cal soñamos coa nosa intimidade, que pode ser tan terrible como pracenteiro. Afortunadamente, pódennos pasar momentos de moita gloria, nos que descansaremos pacíficamente, por exemplo ao montar o ttip infantil, acompañado dunha doce canción, até durmirse con ela. Ao final.